Directeur Jeroen Bartelse over TivoliVredenburg (2019)
TivoliVredenburg bestaat in 2019 vijf jaar en de Grote Zaal zelfs veertig jaar. In een vijfdelige serie spreken we met de grondleggers en betrokkenen die TivoliVredenburg hebben gemaakt tot wat het vandaag is. In dit laatste deel een gesprek met directeur Jeroen Bartelse.
Een jaar geleden namen we een podcast op met vertrekkend directeur Frans Vreeke. Zijn opvolger was toen al bekend en nam in augustus vorig jaar definitief het stokje over. Jeroen Bartelse, geboren en getogen Utrechter, legde zijn functie als directeur van de Raad voor Cultuur (het adviesorgaan van de regering op het gebied van Kunst, Cultuur en Media) neer om in TivoliVredenburg aan de slag te gaan.
Sindsdien is hij dagelijks in het pand te vinden, maar daarvoor was Bartelse er ook geen vreemdeling. Als bezoeker was hij al vaker bij concerten en dansnachten geweest. Hij hield TivoliVredenburg eigenlijk vanaf het prille begin goed in de gaten. ‘’Ik kwam er iedere dag langs en zag dan die twee enorme liftschachten gemaakt worden. Hertzberger zei het laatst nog: soms is een gebouw op zijn mooist als het nog in de steigers staat en je het skelet kan zien.’’ Bij de officiële opening vijf jaar geleden maakte hij kennis met de mogelijkheden binnen het pand. Hij keek zijn ogen uit. ‘’Ik liep vol bewondering rond, hoewel het pand echt nog kaal was. Ik hou van gebouwen die nog ‘leeg’ zijn, waarin nog van alles kan gebeuren. Ik weet nog dat ik achteraf thuiskwam en zei: daar zou ik wel eens willen werken. Met een mengeling van bewondering en ook wel afgunst zag ik dat jullie hier iedere avond midden in de muziek zaten. Daar werd ik door getriggerd.’’
In de eerste maanden heeft Bartelse bij verschillende afdelingen mee mogen kijken, om zo een eerste indruk te krijgen. ‘’Ik heb zowel bij horeca als backstage een aantal diensten mogen draaien. Zo leer je de organisatie en vooral de mensen ook het beste kennen.’’ Tot biertjes tappen is het nog niet gekomen. ‘’Dat hoop ik eigenlijk nog wel een keer te doen’’, lacht hij. Bartelse merkte meteen dat de sfeer gemoedelijk is. ‘’Iedereen heeft zijn rol en natuurlijk zijn er allemaal lagen, maar het is ook een organisatie waarin men heel informeel met elkaar omgaat. Dat staat mij wel aan, daar ben ik heel blij mee.’’
Foto: Nathan Reinds
Het is duidelijk dat Bartelse eindverantwoordelijke is, maar wat komt er eigenlijk allemaal kijken bij zijn functie? ‘’Er zijn iedere week standaard overleggen met het management, maar bijvoorbeeld ook met de gemeente, dat is natuurlijk de grote subsidieverstrekker. Daarnaast draai ik mee in een aantal groepen die zich bezighoudt met wat TivoliVredenburg belangrijk vindt. Dan heb ik het over bijvoorbeeld diversiteit, sponsoring en partnerships.’’ Er komt ook een spannende periode aan als het om beleid gaat. ‘’We moeten voor 2020 een nieuwe meerjarenplan maken waarin we voor de komende vier jaar vastleggen wat we willen bereiken. Dus nu worden er overal ideeën opgehaald om te zien wat er speelt.’’ Daarbij benoemt Bartelse een wat hem betreft essentieel punt. ‘’Voor mij kan de openheid niet radicaal genoeg zijn. TivoliVredenburg moet er voor iedereen zijn en dat moet je terug kunnen zien in onze programmering, het personeel en het publiek. Zo is het bijvoorbeeld een uitdaging om de groep wiens ouders zijn opgegroeid in een niet-Westerse cultuur hier naartoe te krijgen. Wat dat betreft biedt de hiphopcultuur enorme kansen.’’
Wat is een interview over muziek zonder muziek? Bartelse heeft een aantal dierbare nummers meegenomen en daarbij kan zijn jeugdheld Prince niet ontbreken. ‘’Ik zat op de middelbare school toen Prince op kwam en werd er door gegrepen. Ik zoende mijn eerste vriendinnetje op Prince, danste er wild op. Ik lachte en huilde met Prince. Maar ik wilde hem vooral ten gehore brengen omdat er hier een prachtig eerbetoon was aan Prince toen hij is overleden, daar was ik toen bij met vrienden. Dat is ook TivoliVredenburg ten voeten uit. Nachten als ‘No More Heroes’ waarbij de muziek van een icoon wordt geëerd. En ook hier weer die openheid. Doordat we alles kunnen tonen, bereiken we een heel breed publiek. Ook mensen die bijvoorbeeld van Nederlandstalige muziek of het levenslied houden moeten een plek bij ons hebben.’’
Even terug naar de podcast met ex-directeur Vreeke. Hij gaf daarin alvast een tip mee aan Bartelse, namelijk: verander niet te veel, het gaat goed. Tot nu toe is dat een advies gebleken waarin de huidige directeur zich kan vinden. ‘’Ik snap wat hij zegt. Ik ben ook niet het type directeur die de boel helemaal om gaat gooien, dat is gelukkig ook niet de opdracht. Frans was directeur in een fase waarin het pionieren was en het draaide om exponentiële groei, gedoe met de gemeente en tekorten. Hoe hij dat heeft gedaan is grandioos, daar heb ik alleen maar bewondering voor. Dat staat nu als een huis en het zou zonde zijn om daar aan te gaan sleutelen. Het gaat nu ook niet meer om groei, we kunnen accenten leggen en prioriteiten stellen. Naast de eerdergenoemde openheid, kijken we ook naar wat we kunnen betekenen voor talenten. Hoe zorgen we ervoor dat we een toonaangevend podium worden, ook buiten Utrecht? Dat zijn de dingen waar wij voor staan. Een leven lang muziek voor iedereen.’’