Judy Collins: ''Een betoverende stem''
Negenenzeventig is ze, en een waardige grand old lady van de folk. Een status die niet eens zozeer is gebaseerd op een imposant repertoire als songwriter – al heeft ze een hele rits mooie liedjes geschreven, vaak sociaal bewogen. Judy Collins was en is vooral een subliem vertolkster van liedjes van anderen. Als ze een nummer van je opnam gold als dat een soort ridderslag. Daarbij had ze een wonderbaarlijk oor voor talent. Zij ontdekte de jonge Canadese dichter Leonard Cohen, die zijn eerste liedjes met knikkende knieën bij haar thuis zong. Haar versies van Suzanne en Sisters Of Mercy effenden de weg voor zijn carrière switch.
Tekst door Paul Louis Nouws (Popmagazine Heaven)
De jonge Joni Mitchell vond evenzeer gehoor bij Collins, die haar Both Sides Now de Amerikaanse hitparade inzong met haar kristalheldere stem. Collins’ versie van Chelsea Morning zo luidt het verhaal – was een favoriet van de Clintons, die er hun dochter er naar vernoemde. Je ziet voor je hoe Bill het plaatje nog een keer opzet, terwijl hij en Hillary langzaam wakker worden in hun rommelige studentenkamer.
Fred Neil, Sandy Denny, Randy Newman, Eric Andersen, Phil Ochs, ach wie niet eigenlijk van de talentvolle songwriters uit de jaren zestig en zeventig kreeg van haar de ridderslag. En altijd is ze jong talent blijven ondersteunen, ook al werd ze links en rechts ingehaald. De namen van nu zijn misschien minder welluidend, maar een talentvolle singer-songwriter als Amy Speace vertelde me dat ze zonder Collins nooit aan de bak zou zijn gekomen.
Ze maakt nog altijd platen, waarbij ze vaak weer oude liefdes aanhaalt. Vorig jaar kwam ze zelfs met twee albums op de proppen. A Love Letter To Stephen Sondheim, met nummers van de songwriter wiens Send In The Clowns een van haar allergrootste hits was. En Everybody Knows, samen met Stephen Stills, die zijn Suite: Judy Blue Eyes schreef nadat hun relatie op de klippen was gelopen. Haar blauwe ogen zijn legendarisch.
Ook Dylan heeft ze vaak gezongen. Hun gemeenschappelijke geschiedenis gaat ver terug. Beiden jong en upcoming in artiestenwijk Greenwich Village in het New York van de jaren zestig. Mr Tambourine Man stond op haar repertoire, maar pas in 1993 bracht ze haar Sings Dylan uit, een album met alleen Dylan-nummers, een project waaraan veel zangers en zangeressen zich op enig moment in hun carrière wagen. Volgens nogal wat recensies past Collins’ heldere stemgeluid niet zo goed bij het door de maker zelf vaak gruizig gezongen repertoire. Maar smaken kunnen wat mij betreft niet meer verschillen. Collins kan je namelijk betoveren met haar stem.
Dit artikel is afkomstig van Popmagazine Heaven. Meer Popmagazine Heaven? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl