Beethoven was niet altijd de woesteling waarvoor hij wordt versleten. Zijn Pianotrio opus 70/2 is een lieflijk muzikaal cadeautje voor de Hongaarse gravin Erdödy, bij wie hij enkele maanden inwoonde. Ravel schetst in zijn karakteristieke pastelkleuren een beeld van zijn geliefde Baskenland, zijn geboortegrond. Hij schreef het in grote haast omdat mee wilde vechten aan het front van de Eerste Wereldoorlog. Het kwam in recordtempo tot stand, met volgens Ravel ‘het zelfvertrouwen en de verlichte geest van een gek’. Martinů is een speciaal geval omdat hij openstond voor vrijwel alle stijlen die hij in zijn leven voorbij zag komen, en daaruit zelf weer een unieke Martinů-stijl destilleerde. Denk aan een soort mengeling van impressionisme, neo-classicisme en vooroorlogse jazz, en dat alles doortrokken van een Slavische warmbloedigheid, en in het geval van de Cinq pièces brèves ook nog eens geschreven in Parijs. De Nederlandse componist Bob Zimmerman, bekend van zijn muziek voor De Nieuwe Wildernis, schreef een naar eigen zeggen ‘raadselachtig (maar) glashelder ernstig speelstuk’, dat hij als volgt toelicht: ‘Het zijn geen vijf bagatellen, het zijn geen zes bagatellen maar het zijn vijf of zes bagatellen. Het duurde lange tijd voordat ik een duidelijk beeld had van wat ik wilde schrijven. Toen dat beeld er eenmaal was, ging het componeren razendsnel. Aan de ‘achterkant’ is het een listig gecomponeerd stuk, intrigerend, rekenkundig stevig dichtgetimmerd, ik heb het haast wetenschappelijk uitgedokterd. Voor de luisteraar heeft het echter een hoge amusementswaarde, het klinkt geestig, virtuoos, lichtvoetig.’

Lees hier de toelichting bij dit concert, geschreven door Michiel Cleij.