De strijkoctetten van Mendelssohn en Enescu worden beschouwd als hoogte-punten voor een bepaald onalledaagse bezetting. Het aardige is dat Mendelssohn en Enescu totaal verschullend te werk gingen. De jonge Duitser schreef een soort vioolconcert in kleine bezetting, met een vanzelfsprekende glansrol voor de eerste viool. Over het octet hangt een gelukzalige, bijna feeërieke waas. Enescu zocht het meer in stemmingswisselingen en sfeertekeningen die door alle strijkers op een gelijkwaardige manier worden ingekleurd, van mysterieus rood tot felgeel en ongrijpbaar groen. Een eerste geplande uitvoering in Parijs werd op het laatste moment geannuleerd, de organisator dacht dat het publiek het werk, met zijn afwisseling van mysterieuze en demonische delen, niet zou begrijpen. De traditie wordt voorgezet door Mathilde Wantenaar, winnaar van de Donemus Aanmoedigingsprijs voor Vrouwelijke Componisten. 

Lees hier de toelichting bij het concert, geschreven door Michiel Cleij.