Zorgeloosheid, lente, warmte en geluk, het zijn zomaar wat beelden en gevoelens die woordeloos opklinken uit Bachs Derde Brandenburgse Concert en zijn Dubbelconcert voor twee violen en orkest. In de serie van zes Brandenburgse Concerten is het Derde een beetje een buitenbeentje omdat er geen echte solo-instrumenten zijn, hoewel drie groepen van violen, altviolen en celli wel als concertino of orkestje binnen het orkest kunnen worden opgevat. Anders gezegd: alle strijkers proberen de eerste viool te spelen en uiteraard lukt Bach dat als geen ander. Een echt langzaam deel is er niet, waardoor de muziek van het ene allegro naar het andere huppelt. Al even vrolijk makend is het Dubbelconcert voor twee violen. En dan moeten Vivaldi’s Vier Jaargetijden nog beginnen, eigenlijk vier afzonderlijke vioolconcerten. Het zou bijna drie eeuwen duren voordat Vivaldi’s Vier Jaargetijden een waardige opvolger zou krijgen: de Vier Jaargetijden van Alexander Glazoenov. Hoe dan ook, dit is misschien wel het meest wervelende concert uit deze serie, en het seizoen.