Anne bezingt in deze 'tour de chant' de liefde in al haar facetten. Zoals in een lied over een 'crush' op een oudere vrouw: 'Twintig jaar rijper/Who cares?' Anne's teksten en vertalingen zijn even associatief als letterlijk. Ze bedacht hiervoor het genre ‘neo-nostalgie.’ Dit betekent terug naar de elektronische jaren zeventig en het Duitse en Franse chanson, maar zit 'm ook in de wijze waarop ze de nummers brengt. 'Met energie, bravoure en het nostalgische spel wat zelfs van de traan een lach maakt', aldus Theaterkrant. Muzikaal wordt Anne van Veen bijgestaan door een viermansband met prominente rol voor de trompet.