Blog-O-Matic

Fluister je deze zomer popcultuur, dan schreeuw je Charli XCX. Na dikke hits als Vroom Vroom en 1999 verkocht ze een paar jaar geleden nog steeds Paradiso niet uit. Zo vet dat het nu eindelijk landt. En als ik landt zeg, dan bedoel ik neerstort. Haar nieuwe album Brat was overal. De Brat Wall als het nieuwe Mekka. De eenzame schouders van Kermit voor altijd bevrijd van het exclusieve juk van de kleur groen. Van Omroep Brabant tot met terugwerkende kracht The Beatles danst iedereen bovenop de hype locomotief. Noem dat maar verdiend! Haar samenwerking met evenbeeld Lorde is de druif op de taart.

Zelden zoveel lelijke bewerkingen van geweldige klassiekers in de charts zien staan als nu. Van Stumblin In’ (Cyril) tot Abracadabra (Eminem). De meest lelijke van allemaal moet wel die AI remix van Sound Of Silence zijn. Dan nog liever Drake die Plain White T’s zingt! Gelukkig zijn al die bewerkingen wel mooie excuses om de originelen weer eens te kunnen draaien. Sound of Sllence van Simon and Garfunkel was afgelopen zaterdagnacht nog het slotliedje toen de leidingen sprongen en heel de binnenstad van Rotterdam ineens zonder water kwam te staan. Als je een volle dansvloer naar huis moet sturen, dan maar met de Sound Of Silence!

De noodlanding van Charli XCX kent gelukkig ook veel nevenschade. Artiesten waarmee ze heeft samen gewerkt vallen net zo hard omhoog. Neem Zweeds kunstenaar, producer, zanger en queer kanon COBRAH. Haar Brand New Bitch doet iedere dansvloer al een tijd schudden van plezier. En dankzij Emma Stone is het weer helemaal actueel. Is er een actrice met een betere palmares als het op dansen in film aankomt? Na schuifelen met Bill Murray in Aloha, een klassieke choreografie voor de videoclip van Arcade Fire’s Will Butler, een Oscar voor La La Land en de prettig gestoorde dansscène in Poor Things is ze nu in iedere bioscoop te zien met wat welverdiende me-time terwijl COBRAH te horen is. In de film Kinds Of Kindness. Deze beelden gaan natuurlijk direct naar onze VJ ❤️

Aili. Het beste uit Belgie sinds de komst van Charlotte Adigéry. Met een vleugje Alexander Robotnick en een snufje Yaeji. Al is iedere vergelijking natuurlijk per definitie banaal. Het geluid van Aili is eerst en vooral volledig eigenzinnig. Knipogen naar Justin Bieber worden afgewisseld met teksten over Japanse poffertjes. Een gondola vol analoge synthesizers waar Giorgio Moroder jaloers op zou zijn, kabbelt genotzuchtig door de kenmerkend quirky productie die je dezer dagen gerust Belgisch mag noemen. Dat allemaal op een label dat Eskimo heet. Daarom. Het devies voor alle dansers: around the world, around the woooohorld met de instant aanstekelijke electropop van Aili