Festival op de schop

Op het moment dat Le Guess Who? op donderdag 11 november aan zijn eerste festivaldag begon – na een online editie in 2020 – waren de overheidsrichtlijnen nog redelijk soepel: een maximumzaalbezetting van 75 procent bij evenementen zonder stoelen én een coronatoegangsbewijs. Dat de regels op korte termijn zouden worden aangescherpt, was algemeen bekend. Maar wanneer en in hoeverre? ‘We gingen er eerst nog vanuit dat de nieuwe regels pas na het weekend golden,’ zegt programmeur Sytse Wils, die namens TivoliVredenburg contactpersoon was voor de festivalorganisatie. ‘Maar uit gelekte informatie bleek dat ze waarschijnlijk toch eerder zouden ingaan.’

Persconferentie
Op vrijdagavond, tijdens de festivalborrel voor genodigden, hield het kabinet een ingelaste persconferentie: meteen daags erna, op zaterdag 13 november om 18.00 uur, gingen de nieuwe maatregelen in. Die hielden onder meer in dat evenementen alleen nog mochten plaatsvinden onder voorwaarde van een vaste zitplaats, een coronatoegangsbewijs en een maximum van 1250 personen per ruimte. Een extra strop: de horeca in het land moest om 20.00 uur dicht; alle festivalbarren zouden in de loop van de avond dus moeten sluiten.

Wils: ‘Er is toen besloten om de zaterdageditie te verplaatsen naar de middag, zodat die nog binnen de oude regels viel – zonder verplichte staplaatsen en met horeca. Trouwens, ombouwen naar een variant met zitplaatsen was voor de zaterdag sowieso geen optie. Dat zou niet hebben gepast, daarvoor waren er te veel dagtickets verkocht. Je moet je voorstellen: normaal komen veel bezoekers op zaterdag vanaf een uur of zes binnen, nu moest op dat tijdstip alles klaar zijn.’

Embrace Change
Vrijdagavond stuurde Le Guess Who? een bericht de wereld in: het zaterdagprogramma gaat naar de middag, het zondagprogramma wordt omgebouwd naar een seated variant; het festivalmotto luidde niet voor niets ‘Embrace Change’. Wils had toen al een inderhaast aangepast blokkenschema van de volgende dag in zijn mailbox. ‘De aard van het festival maakt dat veel artiesten langer in de stad zijn dan een dag. Daardoor kon het, ze waren beschikbaar.’

Nog altijd is hij onder de indruk van de efficiëntie van de ‘exercitie’ en de veerkracht en de daadkracht die aan alle kanten vrijkwam. ‘Iedereen wist: zo moet het en anders hebben we niks. Dat gold ook voor het publiek, waarvan maar een heel klein percentage niet kwam opdagen. Ook op zondag, de laatste dag, overheerste het gevoel van: we hebben het festival met z’n allen gered. Al lag de eindtijd vroeg, rond een uur of negen, iets na de horecasluitingstijd.’ Natuurlijk, bij punkband The Oh Sees en de funky jazz van Sons of Kemet bleven de stoelen niet lang bezet. En NRC peilde onder bezoekers of de doorgang van het festival wel verantwoord was. Wils dacht vooral: ‘Bizar dat het is gelukt.’

Foto: seated concerten op zondag – Eddie Chacon (links) en Sons of Kemet (rechts)