The Rolling Stones in Vredenburg
“Geen megaspektakel voor 50.000 man in de Kuip, maar een intiem no nonsens concert voor maar 1800 uitverkoren”.
Zo opende het NOS journaal op zondag 17 augustus 2003. Een dag eerder hadden The Rolling Stones een van de meest exclusieve concerten ooit in Nederland gegeven in de Grote Zaal van Muziekcentrum Vredenburg. Niet alleen konden de fans die avond heel dicht hun helden in actie zien, maar de band speelde ook een heel ander repertoire. Een uniek concert van Mick & co, dat tot middernacht doorging. Wij spraken fan van het eerste uur Everaldo Pechler en Oud-Vredenburg directeur Mathieu Heinrichs waarmee we terug in de tijd gingen naar het legendarische Stones concert in onze Grote Zaal.
De kaartverkoop voor het concert van de Stones was een van de eerste concerten die ik meemaakte waarvoor de kaartverkoop via het internet ging begint Everaldo: “In december wist ik als een van de 1800 gelukkige kaartjes te bemachtigen voor het Vredenburg concert. Ik weet nog dat het internet heel traag was. Ik zat bij een vriend thuis om kaartjes te krijgen, maar volgens mij zat heel Nederland achter de computer. De shows daarvoor ging je nog old-school naar het postkantoor of platenzaak waar je moest hopen dat als de deur openging de computers al aan stonden. Nu zat je zelf achter de knoppen, wat het des te leuker maakt als het lukt. En lukken deed het! Ik scoorde twee kaarten en vroeg meteen mijn vriendin of ze mee wilde naar Vredenburg, maar zij was zo sportief om haar kaart af te staan aan een goede vriend van me die mij op zijn beurt mij weer had genomen naar een interview met Bill Wyman. M’n vriendin nam genoegen met een kaart voor het concert in De Kuip.”
Ook Matthieu Heinrichs, die van 2000 tot 2007 directeur van Vredenburg was, kan zich het concert nog goed herinneren: “Ik was in die tijd directeur en was verantwoordelijk voor de boeking van het concert, maar het was niet zo dat ik Mick Jagger opbelde met de vraag’ Hey Mick, wat zou je er van denken om een show in Vredenburg te doen’. De reden dat het concert in Vredenburg plaatsvond had alles te maken met de goede relatie die wij hadden met MOJO concerts en de goodwill van MOJO en de Stones. Er waren een paar mensen binnen Vredenburg, de technici en de logistieke planners, die het eerder wisten dan ik. Er werd met hun eerst in het geheim vastgesteld of het Stones concert logistiek en technisch wel mogelijk zou zijn in onze zaal, dat bleek het geval, waardoor alles is gang kon worden gezet. Hoewel ik de Stones dus niet zelf gebeld heb, ging de boeking dus wel via mij en droeg ik de verantwoordelijkheid voor de avond. En dat was heel fijn, want ik was pas een jaar of twee directeur van Vredenburg en kon (voor de grap) tegen mijn voorganger, Peter Smids, zeggen dat ik Mick Jagger aan de telefoon had die tegen mij zei: ‘Natuurlijk kom ik naar Vredenburg, Matthieu, graag zelfs.’ haha.”
De show in Vredenburg zat in een reeks van zes Nederlandse shows vervolgd Everaldo: “Die hele week was een climax; eerste speelde de Stones twee keer in de Kuip, dan Ahoy, dan Vredenburg en dan nog twee keer de Arena, maar iedereen had het die week echter over de show in Vredenburg. Ik was ook de drie avonden daarvoor naar de Kuip en Ahoy geweest en ik weet nog dat er ook veel mensen direct vanuit Ahoy naar Utrecht reden om voor de deur te gaan liggen om nog kaarten proberen te bemachtigen. Als ik me het goed herinner werden er bij Vredenburg nog kaarten verkocht aan de deur. En bij het Amstel Hotel, waar de Stones altijd slapen als ze in Nederland zijn, heeft het management ook nog kaarten verkocht voor de show aan een handjevol gelukkige fans.”
“Vroeg in de ochtend ging ik naar Utrecht waar Vredenburg in zijn geheel omsingeld was met hekken. Er was zoveel security! Ik denk niet dat je Vredenburg binnen had kunnen sneaken zonder kaartje. Ik sloot vervolgens aan in de rij en moest uren wachten, maar er waren zoveel bekenden van me, dat het heel relax en gezellig was. Lekker op de grond zitten en bijkletsen. Het bleef zo tot het eind van de middag toen er ineens commotie ontstond zoals je die altijd in een rij hebt. Twee mensen gingen ineens staan, waarna iedereen ging staan. Maar toen moesten we dus nog twee uur wachten, waarna ik nog dacht; ‘we hadden beter met z’n alle kunnen blijven zitten. Eenmaal bij de ingang van Vredenburg mochten we in groepjes naar binnen en werden we in vakken verdeeld, waarna ons door de baas van Mojo werd verteld dat we geen camera’s of opname apparatuur mochten meenemen en dat we eruit werden gegooid als we opnames zouden maken.”
Ook voor de directeur van Vredenburg was het een hele opgave om binnen te komen verteld Matthieu: “Ik merkte in die tijd ineens dat ik veel ‘vrienden’ had. Iedereen dacht via mij binnen te kunnen komen en vroeg me om gastenlijst plekken. Gelukkig verliep de lijst via MOJO en kon ik dus zeggen dat ik helaas niet over de gastenlijst ging. Uiteraard mocht ik zelf ook naar het concert. Al moest ik aardig mijn best doen om bij de ingang te komen. Ik mocht niet via de backstage ingang naar binnen en het kostte me dus aardig wat moeite om me tussen de massa door te schrafelen, want het stond bomvol rondom Vredenburg. Nu hadden we wel vaker dat mensen buiten voor de deur stonden, maar de opwinding rondom dit concert was extra groot. Zelfs de dag voor het concert waren er hordes mensen die hoopte een glimp van de Stones op te kunnen vangen.”
Hoewel het concert voor velen een van de meest bijzondere concerten ooit is, was het voor de Vredenburg crew een avond als zovelen vervolgd Matthieu: “Binnen Vredenburg werd het concert uiterst professioneel afgehandeld. Het concert was niet ingewikkelder dan andere concerten die bij ons plaats hadden gevonden en het was opvallend rustig in de backstage. Het was een historische avond, maar het verliep op rolletjes. Geen toestanden, behalve buiten rondom de zaal van mensen die probeerde binnen te komen. De Rolling Stones reden op een zeker moment voor, liepen rechtstreeks het podium op en begonnen te spelen.”
Everaldo kan zich de show nog heugen alsof het gisteren was: “Toen ik de Grote Zaal binnen liep kon ik nog met vrienden vooraan staan, maar met de drie vorige Stones shows nog in mijn benen en met nog een drukke baan erbij vond ik het wel relaxed om op de eerste verhoging te gaan staan. Een perfecte plek bleek achteraf. Ik zag alles supergoed. Sowieso heeft de Grote Zaal van Vredenburg heel fijn zicht. Je staat overal echt dicht op de artiest, waardoor het al snel intiem aanvoelt. Ik weet ook nog dat het heel warm was. Er hing echt een broeierige en uitgelaten sfeer. Iedereen werd helemaal gek. Je voelde de euforie in de lucht en dat sloeg over op de band die zichtbaar reageerde op de Grote Zaal die echt uit zijn voegen barstte van geluk. Je maakt zo’n concerten niet zo vaak mee, maar dit was er echt een! Er was ook een voorprogramma; The Few als ik het me niet vergist. Ik weet nog dat Ronnie Wood daar met zijn toenmalige vrouw langs het podium stond te kijken naar de support, wat echt tekenend was voor de ontspannen sfeer van die avond, de band stond heel relax op het podium.”
“De Stones deden een andere setlist dan gebruikelijk met veel nummers die ze nauwelijks bij de ‘normale’ stadion shows spelen. Het was bijvoorbeeld een van de weinige keren dan ze Honky Tonk Woman niet speelden. En geloof me; dat gebeurt niet vaak. Ik vond het te gek dat ze nummers speelden die ik nog nooit live gehoord had zoals ‘Hand of Hate’, ‘No Expectations’ en ‘That’s How Strong My Love Is’, een cover van Otis Redding. Typisch zo'n soul nummer dat langzaam begint en toe bouwt naar een climax. Jagger ging helemaal los. Voor mij echt een van de hoogtepunten deze avond. Mick jagger was ook de hele tijd met een meisje vooraan aan het flirten. Ze gaven elkaar de hele tijd briefjes. Dat geeft ook precies aan hoe de sfeer was. Mensen dicht bij het podium die helemaal uit hun dak gingen maar ook echt contact met de Stones hadden. Bij de band introductie kreeg zelfs
Bobby Keys (de saxofonist) een staande ovatie. Het was echt iets magisch, zo’n clubshow, je voelt dat het echt bijzonder is dat je daar bij mag zijn.”
Matthieu kan zich hier zeker in vinden: “Het concert zelf deed me echt denken aan een ‘cupfinal’; iedereen voelde zich uitverkoren om bij het concert aanwezig te zijn en alle nummers werden onthaald met groot gejuich. Wat ik me ook nog herinner is dat Mick Jagger tijdens de show zei: ‘Wat een geweldige zaal dit, misschien ga ik hem wel kopen’. Ook herinner ik me dat ik de dankbare sfeer van ‘wat fijn dat we hier bij mogen zijn’ heel fijn vond. Ik ben geen grote Stones-fan, ken wel veel van hun nummers en was toch blij dat ik tegen mijn familie kon zeggen dat ik een concert van de Stones had meegemaakt. Ik heb ze na de show ook niet meer gesproken of een handje gegeven, maar dat deed ik eigenlijk nooit bij artiesten, dus ook niet bij de Rolling Stones.”
Everaldo tot slot: “Het rare van zo’n clubshow van de Stones is dat je echt in een rollercoaster vol emoties zit. En voordat je het weet sta je ineens buiten. Ik weet nog dat de terugweg heel stil was. Iedereen was kapot en aan het nagenieten met dat gevoel van ‘Wow ik was erbij’. Vredenburg is dankzij die show van de Stones ook echt een stukje heilige grond geworden voor Stones fans. Je hebt mensen die uit het buitenland speciaal naar Utrecht komen om te kijken waar de Stones gespeeld hebben.”
Nog meer terugblikken naar dat legendarische concert van de Stones in Vredenburg? Bekijk dan onderstaande video met beelden van o.a. het NOS journaal van zondag 17 augustus 2003 en vier minuten van het concert gefilmd door De Staatsloterij.