Matt Andersen: ''Houdt het graag simpel''
De Canadese bluesgitarist en singer-songwriter Matt Andersen begon zijn muzikale solocarrière 2002. Al snel is Andersen headliner op grote festivals, clubs en theaters in Noord-Amerika, Europa en Australië. Hij tourde met Bo Diddley, Buddy Guy, Greg Allman, Tedeschi Trucks Band, Randy Bachman, Little Feat, Jonny Lang en Beth Hart. Andersen won menig Award in diverse blues categorieën. In 2010 veroverde hij de hoofdprijs in Memphis Tennessee tijdens de International Blues Challenge als solo artiest. Hij sleepte maar liefst drie Maple Awards in de wacht en daar bleef het niet bij in de jaren die volgden. Andersen is een bijzondere verschijning, heeft het postuur van een grote sterke Canadese lumberjack en ziet er uit als een levensgrote bebaarde knuffelbeer. Met zijn stevige vingers weet hij een ongeëvenaarde gitaartechniek aan de dag te leggen en zijn vigoureuze warme stem zit vol van soul en klinkt weergaloos. Onderhand is Andersen 10 album releases verder en weet hij elke keer vriend en vijand te verrassen met zijn inspirerende optredens.
Tekst door Marijn Ooijman (Blueskrant)
Matt Andersen is geboren in Perth-Andover in het oosten van Canada tegen de grens van de Verenigde Staten en weet zich omringd door een muzikale familie. “Mijn grootvader speelde viool, mijn moeder speelde piano en ze zong graag, veel van mijn neven en nichten waren ook muzikaal. In onze familie had je geen keus, je deed gewoon mee. Het was deel van onze opvoeding. Ik speelde al op jonge leeftijd tuba maar ook basgitaar en drums. Maar ik zocht iets waarbij ik ook kon zingen en op mijn 14e pakte ik voor het eerst een gitaar. We zongen veel met elkaar en in de loop der tijd werd mijn stem mijn favoriete instrument. Iedereen herkent Bonnie Raitt, Ray Charles of Van Morrison aan hun stem, zodra ze gaan zingen. Het is zo’n individueel instrument, waarschijnlijk herkennen veel mensen mijn stem ook onderhand, tenminste dat hoop ik. Ik begon als ieder ander te spelen in bandjes in cafés en op allerlei andere podia. Op een bepaald moment had ik er genoeg van. Ik ging mijn eigen muziek schrijven en zonder dat ik er erg in had, kwam ik al snel op grotere podia en festivals terecht. Als ik er op terug kijk, dan is dat allemaal erg snel gegaan. Sinds 2002 maak ik fulltime muziek en ben ik nooit gestopt met werken.”
Nieuw Territorium
Sinds het uitkomen van zijn album ‘Weightless’ in 2014 is Andersen niet meer weg te denken uit de internationale blues en roots scene. Geroemd en gelouterd om zijn stem en zijn indringende performance. “De afgelopen twee jaar is er een boel veranderd. Ik ben steeds meer shows gaan spelen en voortdurend onderweg, maar ik ben vooral beter gaan schrijven. Alles gaat bergop voor mij. Mijn nummers moeten wel iets te vertellen hebben, je kunt gezegend zijn met een mooie stem maar als het nummer slecht is dan komt het echt niet over. Ik schrijf al mijn nummers vaak alleen op mijn akoestische gitaar maar ik houd van samenwerken, op al mijn albums staan ook volledige bandnummers. Ik houd het graag simpel maar de laatste jaren heb ik geleerd om me over te geven aan het schrijven met andere mensen en dat werkt om betere nummers te maken. Er komen meer ideeën los, het is inspirerend en het maakt me minder lui. Als je met meerdere mensen werkt, kun je elkaar scherp houden en ergens op afrekene nals je een afspraak niet nakomt.
We geven elkaar een schop onder de kont als het nodig. Met de één werkt het beter dan met de ander natuurlijk, ik werk graag met mensen die ik wat beter ken en waarbij ik me comfortabel voel. Met mensen die verder van me af staan is het soms een grote gok hoe het uitpakt, dat kan verrassend zijn op elke manier. Op mijn meest recente album ‘Honest Man’ uit 2016 heb ik voornamelijk gewerkt met muzikanten die ik niet kende, ik werkte op een volledig nieuw territorium. Het is fijn dat iedereen iets kan inbrengen, dingen die ik zelf niet bedacht zou hebben. Voor het opnemen van een album doe ik ook nooit een pre-productie, we vuren onze ideeën ter plekke op elkaar af. ‘Honest Man’ is geproduceerd door ‘commissioner’ Gordon Williams die werkte met onder meer Amy Winehouse, Carlos Santana, en Aretha Franklin. Dat was erg spannend maar ook erg verrassend. Het was geven en nemen, het zorgde er in ieder geval voor dat ik niet in herhaling viel. Het eindresultaat was overweldigend en erg soulful. Ondanks de rijke album producties weet mijn publiek dat ik het liefst in mijn eentje op het podium sta. Een soloshow heeft niet dezelfde intentie als een bandshow maar op een bepaalde manier ook wel. De rustige nummers tijdens mijn soloshow hebben dezelfde impact als de energieke luide nummers tijdens een bandshow. Afgelopen jaar heb ik een tour gedaan met een volledige band en ook dat is mooi om te doen, het zoeken naar diezelfde dynamiek en interactie als in de studio is een enorm spannende uitdaging. Met een band als The Mellotones spelen is natuurlijk geweldig, de blazerssectie zorgt voor een extra dimensie. Om met hen te touren is nauwelijks haalbaar. Ik ben graag flexibel.”
Let’s Be Good For Each Other
Andersen zijn muziek is gebaseerd op roots en soul met veel blues invloeden. De term roots dekt de lading voor zijn gemixte stijlen van folk, country, blues en classic rock, van Gordon Lightfoot tot The Allman Brothers. “Al die stijlen heb ik in me, als ik me zou beperken tot één bepaalde stijl dan is dat funest voor mijn creativiteit. Ik ben ook door veel lokale helden beïnvloed, dat vergeten veel muzikanten vaak. Natuurlijk zijn John Fogerty, Ray Charles, Jim Croce en Joe Cocker grote voorbeelden voor mij maar alle invloeden die je oppikt in je eigen muzikale omgeving zijn misschien wel belangrijker en bewust of onbewust van onschatbare waarde. Ook al word je volledig ingepakt door Bruce Springsteen, iedereen is begonnen in de kroeg op de hoek en dat is misschien wel veel meer van invloed geweest op je carrière. Misschien heb ik daarom ook geen vaste manier van schrijven, de ene keer komt er eerst een stuk tekst bovendrijven, de andere keer een melodie of een zanglijn. Het heeft te maken met waar ik ben, in een vliegtuig, auto, ergens aan de bar of in het bos. De inspiratie komt overal vandaan maar de laatste jaren heeft de globale politieke situatie mij wel enorm aangespoord tot schrijven.
Toen ik begon met schrijven waren mijn teksten vanuit mijn eigen perspectief geschreven maar de laatste jaren probeer ik het publiek zelf te laten nadenken. Ik wil ze niets in de mond leggen maar maak me wel zorgen over onze toekomst en hoop dat ik mensen kan bewegen om het goede te zien en te doen. Ik kan ze alleen suggesties geven. Religie is belangrijk voor me, ik ben daarmee opgegroeid, tegenwoordig noem ik het meer spiritueel. Ergens in geloven is op welke wijze dan ook belangrijk. Of je nu ergens of nergens in gelooft het blijft geloven. Het komt terug in mijn muziek, ik luister veel naar gospel muziek, Mavis Staples is een van mijn favoriete gospelartiesten. Echt bijbelvast ben ik niet maar ik weet zeker dat de boodschap van de gospel een juiste is; ‘let’s be good for each other.’ Mijn show bevat geen gepreek en is vooral niet zwaarmoedig maar het moet voor het publiek als een mooie conversatie met een goede vriend zijn. Je kunt elkaar alles vertellen, je lacht en je huilt met elkaar. Iets wat ze misschien niet hadden ervaren als ze die avond thuis waren gebleven.”
Comfortzone
Matt Andersen komt in juni voor enkele shows naar Nederland en speelt op intieme podia, grote zalen en in een grote festivaltent. Op elk platform voelt Andersen zich thuis. “Ik wil altijd vooruit en op die manier groeit mijn muziek ook, het wordt gelijk met mij volwassen. Ervaringen, nieuwe indrukken en het ontmoeten van nieuwe mensen over de hele wereld laten mij nu anders naar de dingen kijken dan vroeger. Vroeger was ik enorm zenuwachtig voordat ik het podium op moest maar ik weet die energie nu juist te gebruiken tijdens mijn optredens. Ik heb een boel geleerd op dat lege podium onder dat ene spotlight, het is nu mijn comfortzone geworden, ik ben er gek op. Ik wil vooral blijven groeien, maar ik heb geen vooropgezet plan. Ik wil vooral reizen en mijn territorium uitbreiden. Ik heb enorm geluk gehad dat mijn harde werken van de afgelopen jaren op deze manier beloond is. Ik heb echt geen klagen. Volgens mij is het de 7e keer dat ik naar Nederland kom en ik heb onderhand een aardige fanbase opgebouwd daar. Vanaf het vliegtuig huur ik met mijn geluidsman een auto en zijn we zo vrij als een vogel. Ik kijk er naar uit om weer in Nederland te spelen.”
Dit artikel is afkomstig van de Blueskrant. Meer de Blueskrant? Kijk dan snel op de website: www.deblueskrant.nl