Mandolin Orange: ''Viool trouwt mandoline''

De muziek bracht Emily Frantz en Andrew Marlin bij elkaar, en al jaren deelt het stel ook buiten studio en podium lief en leed. Mandolin Orange veroverde de harten van een groeiende schare fans, dankzij sterk eigen materiaal, het samenspel van mandoline, gitaar en fiddle, en vooral Frantz’ glasheldere zang en Marlin’s hartverscheurend mooie bariton. Tides Of A Teardrop is het zesde album van deze match made in heaven.

 

Tekst door Eddie Aarts (Heaven Magazine)

 

Andrew Marlin beantwoordt de telefoon op een snelweg midden in Wisconsin. In de tourbus is het hele spul net goed en wel ontwaakt. De reis voert van Ann Arbor, Michigan naar Madison voor het elfde optreden in twee weken. En dat is nog maar het begin van een tournee die startte op 1 februari, de releasedatum van de nieuwe plaat, en waarin ze in mei ook voor drie shows Nederland aandoen. Vrijwel iedere dag een show in steeds een andere staat, het klinkt als een opgave, maar Marlin praat er luchtig over. Het duo doet nu eenmaal niets liever dan spelen en reist daarvoor een groot deel van het jaar rond.

Frantz en Marlin hebben sinds eind vorig jaar een dochter, die uiteraard mee op pad gaat. Ook dat is, als ik de kersverse broodnuchtere vader goed beluister, business as usual. “Die kleine weet niet beter. Het is een vrolijk kind dat alles gretig in zich opneemt. Dat is volgens mij een heel natuurlijke gang van zaken en precies zo gaan wij ermee om. We schrijven en musiceren net als voorheen. Dat zullen we nooit forceren, kind en muziek zijn gewoon deel van ons leven. Maar ik voel me hoe dan ook bevoorrecht; ik had niet gedacht mijn tijd echt op deze manier, als fulltime singer-songwriter, te kunnen doorbrengen.”

Contrast

Onbezorgd ouderschap; heerlijk maar tegelijkertijd in schril contrast met de thematiek van het nieuwe album, dat juist het gemis van een ouder als thema heeft. Toen Marlin achttien was, overleed zijn moeder aan de complicaties na een medische ingreep. De verwerking kostte hem veel tijd en moeite en pas vorig jaar werd ook zijn muziek een uitlaatklep. “Er zit inderdaad verdriet en behoorlijk zware kost in die nummers. Maar ook lichtheid en hoop”. In tegenstelling tot wat je zou denken, waren de songs niet het product van de verwerking. “Dat was natuurlijk een doorlopend proces, maar het materiaal voor deze plaat heb ik pas onlangs geschreven, in een vrij korte tijd.”

Het maakt Tides Of A Teardrop de persoonlijkste Mandolin Orange plaat, en iets stemmiger dan zijn succesvolle voorganger Blindfaller. Toch is de nieuwe plaat een team effort, waarbij het duo voor het eerst ook nadrukkelijk de muzikanten met wie ze touren betrok, en de mogelijkheden daarvan benutte. Marlin is uitgesproken enthousiast over de inbreng van gitarist Josh Oliver, bassist Clint Mullican en drummer Joe Westerlund. “Ze verrasten me vooral doordat ze het materiaal dat me zo na aan het hart lag op precies de juiste momenten de gewenste hoeveelheid agressie meegaven”. Hij merkt mijn verbazing over die term en nuanceert. “Muzikaal schuilt echt onderliggende agressie in sommige tracks. Ingetogen weliswaar, maar voor mij essentieel”.

Voordat het duo een studio betreedt, heeft zangeres en multi-instrumentaliste Emily Frantz natuurlijk al lang en breed haar invloed gehad, bekent Marlin, die bij alle nummers vermeld staat als auteur. “Ik speel en schrijf eigenlijk de hele dag door, en zelfs wanneer Emily eigenlijk andere dingen aan het doen is, denkt ze vanaf het eerste moment mee, met suggesties en opmerkingen over melodie of arrangement. Wat is nodig om een nummer samenhang of juist spanning mee te geven? Of ze speelt met ideetjes voor een tweede stem. Daar is ze heel goed in. Het belangrijkste is dat ze waarschijnlijk ook de enige is die me altijd eerlijk zegt wat ze ergens van vindt”.

Passie

Muziek kregen niet beide echtelieden met de paplepel ingegoten. “Emily maakt al haar hele leven muziek en is van huis uit eigenlijk een fiddler. Daar begon ze op haar zevende mee en vervolgens werd ze ook nog eens een fantastische gitariste. Ik begon pas rond mijn veertiende gitaar te spelen, deed dat wel zo ongeveer de hele dag maar ontdekte pas jaren later mijn echte passie.”

Bandnaam en geluid van zijn band verraden die natuurlijk overduidelijk. Marlin waarschuwt dat ik hem vooral moet stoppen als hij doordraaft omdat hij anders de rest van de rit doorpraat over de mandoline. “Ik was een jaar of twintig en ging kijken naar de stringband van wat vrienden. De reguliere mandolinespeler bleek die dag verhinderd en dus kreeg ik het instrument in mijn handen gedrukt en had ik geen andere keus dan meespelen. Ik klonk natuurlijk verschrikkelijk, maar het was wel liefde op het eerste gezicht. Ik ging volkomen voor de bijl voor uiterlijk en geluid van het instrument en was al snel gefascineerd door de geschiedenis en muzikale rol ervan”. Dat betreft niet in de laatste plaats de muziek uit de regio rond Chappel Hill, North Carolina – de plaats waar Mandolin Orange woont en werkt en waar het tweetal als eerste voet aan de grond kreeg bij het publiek.

Terwijl het reguliere plaatwerk van de groep louter eigen composities bevat, vinden traditionals zo nu en dan hun weg naar de live-set en belandden onlangs ook vier op een bonusschijf bij de eerste oplage van het album. Pop- of rockaspiraties speelden ook tijdens hun jeugdjaren eigenlijk geen rol. “De muzikale traditie is springlevend. Dat is altijd zo geweest, maar zeker nu is er een bloeiende muzikale gemeenschap waarin muzikanten en fans elkaar vinden en steunen. En wij maken beslist deel uit van die traditie”.

Vonk

Toch kenden Frantz en Marlin elkaar nog niet toen ze in 2009 op de dag van Barack Obama’s inauguratie deelnamen aan een bluegrass-jamsessie in een lokale kroeg. Toen ze die avond samen zongen sloeg de vonk muzikaal direct over en eigenlijk was Mandolin Orange direct na die avond een feit. “Viool en mandoline zijn op vergelijkbare wijze gestemd en dus zette ik dankzij Emily weer een flinke stap voorwaarts. Om te beginnen leerde ze me een ongelooflijke hoop fiddle tunes die ik vervolgens zo bewerkte dat ze ook op mandoline waren te spelen. Maar ik raakte vooral gebiologeerd door de onwaarschijnlijk mooie manier waarop die twee instrumenten kunnen harmoniëren. Op de plaat benutten we dat natuurlijk veel vaker en gemakkelijker dan live, waar Emily vaker gitaar speelt. Maar het blijft mooi hoe sterk het publiek reageert wanneer we een nummer met viool en mandoline doen”.

Wat ons tijdens de komende shows te wachten staat, is nog even afwachten. “De nieuwe plaat zal de basis voor de concerten vormen, maar natuurlijk doen we ook een flinke greep uit het oudere werk. En met een beetje geluk komen we ditmaal met de hele band.” Een aantrekkelijk vooruitzicht, al weten de gelukkigen die Mandoline Orange de afgelopen jaren al eens zagen spelen dat het duo ook zonder versterking wonderschoon musiceert.

Dit artikel is afkomstig van Popmagazine Heaven.  Meer Popmagazine Heaven? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl