Lukas Nelson & The Promise Of The Real: ''Missionaris van muzikale integriteit''

Wie hebben Lady Gaga, BB King, John Fogerty en Neil Young gemeen? Lukas Nelson. Country outlaw Willie’s zoon. Met zijn 28 jaar een oude ziel. Zelfbenoemd missionaris van muzikale integriteit. Zijn stem klinkt als zijn vader, maar de rest is onvervalste, pure, ongepolijste rock ‘n’ roll. De liefde voor de muziek raakt meteen het hart. Lukas Nelson en begeleidingsband Promise of the Real zijn een revelatie, maakt een oktoberavond in Antwerpen duidelijk.

Tekst door Ludo Diels (Popmagazine Heaven)

Als in de Antwerpse Arenbergschouwburg zo gauw geen plek is te vinden voor een gesprek stelt Lukas Nelson voor dan maar uit te wijken naar de tourbus. Die is eerder die dag aangekomen uit Berlijn, waar Lukas Nelson nog geen etmaal geleden op het podium stond. Hij oogt moe maar is Amerikaan genoeg om zich schijnbaar routineus door een vraaggesprek heen te werken. Ook onvermijdelijke vragen over vader Willie beantwoordt hij als verwonderd dat iemand hem in verband brengt met die legende. “Mijn vader is open minded als het aankomt op het gebruik van softdrugs en muziek”, zegt hij met een brede glimlach. “Hij staat open voor alle soorten muziek; van rock ’n’ roll, jazz en reggae tot klassiek. Muziek was zijn redding.

Vergeet niet, mijn vader heeft nog gewoon katoen geplukt. De muziek bevrijdde hem van dat harde werk. Ik heb de korte weg genomen en ben meteen de muziek in gedoken. Opgroeiend in Texas, Hawaii en Californië heb ik mijn vader nooit veel gezien. Hij was altijd on the road. Door in de muziek te gaan, ben ik dichter bij hem in de buurt gekomen. Nu spelen we vaak samen. Via de muziek communiceren we feilloos. De liefde voor touren en leven in dit soort bussen is genetisch bepaald. Via mijn vader heb ik ook veel musici leren kennen. John Fogerty en Neil Young bijvoorbeeld.”

Lukas Nelson & the Promise Of The Real is zijn vierde album tussen drukke tourschema’s sinds de oprichting in 2008 van The Promise of the Real (POTR). Het bereikt in hoog tempo de eerste plaats in de radiohitlijst van de Americana Music Association. In 2009 tourt hij met BB King en is hij met enige regelmaat de show opener voor zijn vader. Niet lang daarna volgen de grote festivals en optredens voor de landelijke tv in de shows van onder anderen David Letterman en Jay Leno. “We spelen nog steeds graag op festivals. Vorig jaar deden we als begeleidingsband van Neil Young mee aan Desert Trip, met The Rolling Stones, Bob Dylan, Roger Waters, Paul McCartney en The Who. Dat was een geweldige ervaring. Van de grote jongens kregen we te horen dat de band geweldig klonk. Dat raakte me wel, uiteraard. We spelen graag en veel. Tussentijds hebben we een album met Neil Young afgerond. Het komt op 25 januari uit, veel kan ik daar niet over zeggen. En we hebben een plaat met mijn vader opgenomen.” Net als in 2015 en 2016 staan voor komend jaar een nieuwe plaat en een tour met Neil Young op de rol.

Coltrane

In een hokje laat Lukas Nelson zich niet stoppen. Is hij veelzijdig of een vat vol tegenstrijdigheden? Hij lacht. “In mijn muziekkeus komt alles samen, denk ik. Ik denk dat cowboy hippie surf rock mijn muzikale wezen het best bepaalt. Ik ben geboren in Austin en opgegroeid in Hawaï en Californië. Die muziek uit die gebieden gaat in je systeem zitten. Waar ik exact thuis ben, weet ik niet. Reizen is een staat van zijn waarin ik me thuis voel. Onderweg schrijf ik veel nieuw materiaal. Muziek is altijd aanwezig. Op dit moment ben ik verslingerd aan jazzsaxofonist John Coltrane. Voor mij bestaan maar twee soorten muziek: goede en slechte. Als het maar écht is. Muziek kan zielen verbinden, daar geloof ik in. Als iets puur is, authentiek, is het altijd goed. Helaas krijgt niet al het goede de aandacht die het verdient. De commercie heeft de massa geconditioneerd. Veel kids komen tegenwoordig niet met echte muziek in aanraking. We leven in het tijdperk van het monopolie van de trends. Ik heb een poos geleden het boek The Song Machine van John Seabrook gelezen. Dat gaf me een goed beeld hoe de muziekindustrie gemiddeld elke tien jaar een nieuwe mainstream voortbrengt. Integriteit, zoveel is me inmiddels duidelijk, verkoopt niet. Kijk maar naar onze president en de weg die Amerika tegenwoordig opgaat. Wat we zien is veel flag patriotism en geen inhoud of visie. Maar ik blijf mijn weg vervolgen. Deze band heet niet voor niets The Promise of the Real.”

Het contact met Lady Gaga kwam spontaan tot stand, in The Village Studios in West Los Angeles. Ze zingt mee op Find Yourself en Carolina. Een vreemde combinatie? “Lady Gaga is een geweldige zangeres. Ze zingt heel soulful. Ik werk graag samen met uiteenlopende mensen en bands. Muziek is een soort doorgeefluik van ziel naar ziel. In de muziek begrijpen we elkaar, ongeacht onze achtergrond, leeftijd of muziekstijl.”

Eenvoud

Lukas Nelson’s muzikale palet is vooral gevormd door Jimi Hendrix en Neil Young. Maar er klinkt ook een zweem southern rock van Little Feat en The Black Crowes in door, en op sommige momenten The Band. Retro en toch actueel. ,,Goede muziek is catchy en blijft ronddolen in mijn hoofd. Vaak geeft de kracht van de eenvoud een nummer zijn betekenis. Send Me Down On A Cloud van ons laatste album is een heel simpel nummer, maar door die bombastische riff blijft het wel hangen, denk ik.

Hoe muziek exact werkt, is en blijft een mysterie. Voor mij is live spelen wel het hoogtepunt van mijn muzikale bestaan. Ik leg de lat hoog. Een show moet een blijvende indruk op het publiek achterlaten. Voor minder kom ik deze tourbus niet uit. We geven elke avond alles wat we in huis hebben. Het doel is de symbiose tussen muziek en publiek vinden. Elke avond, elk publiek is anders. Sommige liedjes, zoals Georgia, snijden me elke keer door de ziel. Ik had namelijk ooit een vriendin die Georgia heette. De verkering ging uit. Maar ik hoorde haar naam elke avond toen ik mijn vader begeleidde die Georgia On My Mind zong. Om over haar heen te komen heb ik Georgia geschreven; als een soort catharsis. Tegenwoordig heb ik niet veel zin meer om droeve liedjes te schrijven. Zo’n droefheid herbeleef ik dan elke avond weer. Het moet allemaal wel een beetje leuk blijven.”

De man straalt gelukzaligheid uit. Muziek is zijn bestemming. “We hebben zo’n geluk dat we muziek maken, dat is een stuk beter dan werken. Ik word nooit moe nummers elke avond te spelen. Ik begrijp bands als Radiohead niet die een nummer als Creep niet meer graag willen doen. Wat een bullshit. Dat nummer heeft ze gebracht waar ze nu zijn. Hoe arrogant kun je zijn dat je juist dat nummer niet meer wilt spelen?”

’s Avonds maken hij en zijn band de hooggestemde belofte waar. Daar kan de geur van een kapotte riolering in een kleine sfeerloze achterzaal voor nog geen honderd man, inclusief een paar dronkaards, niets aan af doen. Het enthousiasme spat van de band af. Een wervelwind. Anderhalf uur plankgas zonder dat het één minuut verveelt. Alsof ze met z’n vijven in Madison Square Garden optreden. Hier staat een band zieltjes te winnen voor de belofte van muziek, voor the promise of the real. Een grotere waarheid dan echte muziek bestaat niet.

Dit artikel is afkomstig van Popmagazine Heaven.  Meer Popmagazine Heaven? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl