Lera Lynn: ‘horen hoe mijn eigen verbeelding klinkt’

T-Bone Burnett gaf haar een duw in de rug en Rodney Crowell is de eerste met wie ze een duet schreef. Maar haar laatste album fabriceerde ze helemaal in haar uppie. Lera Lynn maakt fijne rootsy pop, en heeft het label ‘country’ al lang geleden van zich afgeschud.

Tekst door Kees van Wee (Popmagazine Heaven)

 

Soms heb je als artiest geluk en krijgt je loopbaan ineens een boost. Voor Lera Lynn kwam dat moment een jaar of zeven geleden. De befaamde producer T-Bone Burnett (ook bekend vanwege zijn eigen platen) was bezig met de voorbereidingen van de soundtrack voor het tweede seizoen van de HBO-serie True Detective toen hij haar album The Avenues hoorde. Hij was zo onder de indruk dat hij haar uitnodigde om samen met Rosanne Cash met hem te gaan werken aan die soundtrack. Uiteindelijk schitterde ze in vijf songs en was ze ook in de serie te zien. Daardoor bereikte ze ineens een veel groter publiek dan ze waarschijnlijk kort daarvoor voor mogelijk had gehouden.

De roots van Lera Lynn liggen in Houston, Texas. Ze heeft antropologie gestudeerd voordat ze voor een loopbaan in de muziek koos. Een perfecte jeugd had ze niet. ‘Ik ben het enige kind van een alcoholist. Hij stierf toen ik voor in de twintig was. Zoals zoveel kinderen van alcoholisten heb ik in mijn leven herhaaldelijk ongezonde relaties gehad, tot een paar jaar geleden.’

Prijzen
Overigens had ze voor True Detective niet echt te klagen over aandacht en had ze al enkele bescheiden prijzen gescoord. Met haar song Bobby, Baby won ze in 2011 de Chris Austin Songwriting Competition en ze was ook verkozen tot ‘Best Country Artist’ bij de plaatselijke Flagpole Music Awards in Athens.

Meer dan country
Een pure countryartiest is ze overigens niet. Dat werd al meteen duidelijk toen ze in 2011 haar debuut uitbracht: Have You Met Lera Lynn? Country-echo’s klinken er wel, maar tegelijkertijd trad ze voldoende buiten de gebaande paden om een breder publiek aan te spreken, zoals bijvoorbeeld ook K.D. Lang dat doet. Mooie liedjes, mooi gezongen (zonder dat het te gelikt wordt), een debuut om trots op te zijn, al is het wel wat braafjes.

Aangrijpende duetten
Met haar album Resistor, uit 2016, kiest ze voor een wat pittiger, rockender geluid. Verdienstelijk, maar volledig overtuigend is het nog niet. Dat verandert wanneer ze 2018 een enorme stap voorwaarts maakt met Plays Well With Others, opgenomen in niet veel meer dan een week. Zoals de titel al aangeeft, werkt ze samen met diverse collega’s, onder wie JD McPherson, Andrew Combs, Dylan LeBlanc en Nicole Atkins. Dat leidt tot sterke duetten. Zoals het aangrijpende liefdesliedje Lose Myself (met John Paul White):

I don't wanna talk
I don't want to listen
You'll just convince me
That you're what I'm missing
If I stay any longer
I know what I'll do
I'll lose myself in you

Rodney Crowell
Halverwege dat album klinkt er een fraai duet met Rodney Crowell (Crimson Underground). Ze was hem tegen het lijf gelopen bij een concert van Sheryl Crow. ‘Hij vertelde me dat mijn manager hem een paar van mijn cd’s had opgestuurd en hij die maandenlang had gedraaid tijdens autoritten. Hij noemde me een dichter. Ik sloeg daarvan pal achterover en heb dat aangegrepen als kans om hem te vragen samen te schrijven. Hij was erg aardig voor me, en de song die we samen schreven was het allereerste duet dat ik ooit geschreven heb. Hij leerde me de fijne kneepjes en ik heb daarna in die geest alle andere songs samen met anderen geschreven.’

Verwarrend
Ja, de tijd kan dingen doen veranderen. Ook in financieel opzicht, liet ze enkele jaren geleden tijdens een interview weten. ‘Als je jong en naïef bent, is alles leuk. Oh my God, we staan op een podium. Oh my God, we zijn op tournee. En dan word je op een dag wakker en denk je: Oh my God, ik moet de huur betalen, kan ik deze rekening wel betalen, zal ik ooit een gezin kunnen starten, hoe kan ik hiermee in mijn onderhoud voorzien? Wanneer je een beetje succes begint te krijgen, kan het verwarrend worden welke artistieke richting je uit wilt gaan, zonder sommige fans van je te vervreemden.’

On My Own
Toen haar indertijd werd gevraagd hoe de opvolger van Plays Well With Others zou klinken, was haar antwoord: ‘Ik heb allerlei tonen en kleuren uitgeprobeerd. Het enige wat ik kan beloven is dat het heel anders zal zijn.’ Die belofte maakt ze meer dan waar als ze in 2020 On My Own uitbrengt. Helemaal zelf gemaakt. En dan gaat het niet alleen om het schrijven van de songs, maar ook over het bespelen van de instrumenten, de zang, de productie en de opnames.

Dat maakt het album speciaal, ook voor haarzelf. ‘Ik wil niet zeggen dat het delen van een visie niet ook speciaal kan zijn. Maar ik zou zo graag eens platen van mijn favoriete artiesten horen die ze helemaal in isolatie zouden hebben gemaakt. Gewoon om te weten wat hun onbeïnvloede visie op hun muziek is. Ik denk dat ik wilde horen hoe mijn eigen verbeelding klonk.’

Nou, die verbeelding klinkt goed. On My Own is geen goedkoop knutselwerk maar een volwaardig album waarmee Lera Lynn het countrylabel definitief van zich afschudt en bij vlagen doet denken aan haar onvolprezen collega Sam Phillips.

Lera Lynn treedt op vrijdag 21 januari 2022 op in onze Hertz. Tickets & meer info via deze link