Heather Little maakt Europees podiumdebuut: “Mijn muziek verbindt en geeft mensen soms het gevoel niet alleen te staan”

De Texaanse Heather Little schrijft al twintig jaar muziek en maakte vooral naam met songs die ze schreef voor of met collega’s als Miranda Lambert, Kacey Musgraves en Sunny Sweeney. Met het openhartige en ontroerend mooie album By Now vestigde ze dit voorjaar ook haar eigen naam als uitvoerend artiest. Deze maand tourt Heather voor het eerst buiten de VS, waarbij ook Ramblin Roots wordt aangedaan.

Tekst door Eddie Aarts (popmagazine Heaven)

Ze vindt het reuze spannend, vertelt de singer-songwriter, wanneer ik haar vraag naar de Europese optredens. “Ik ben nog nooit buiten de VS geweest, zelfs niet in Canada. Maar ik kijk er enorm naar uit nieuwe dingen te zien en mensen te ontmoeten. Hopelijk tref ik ook bij jullie een publiek dat aandacht heeft voor mijn liedjes” Ze is overigens wel wat gewend. “Ik vind niets leuker dan optreden. Al sinds jaar en dag doe ik dat in lawaaiige bars waar iedereen drinkt en luidruchtig plezier maakt.  Maar ik speel liever in kleinere zaaltjes met een aandachtig luisterend publiek. In zo’n intiemere setting kun je je kwetsbaar voelen én toch weten dat het goed is en je uitdrukken met je muziek.” Dat laatste doet Heather beslist, want op het sterk autobiografische By Now geeft ze zichzelf nadrukkelijker bloot dan ze ooit had durven denken. En de plaat getuigt van een allesbehalve rimpelloze opvoeding en levensloop.

Heather ontpopte zich desondanks toch als eersteklas storyteller. “Zoals zovelen weet ik niet beter dan dat ik van muziek hield. Zodra ik leerde praten, begon ik volgens mij ook met zingen. Mijn moeder zong namelijk de hele dag en anders stond er wel muziek op in huis. Toen ik een jaar of vijf was begon ik ook liedjes te verzinnen. Het besef dat muziek maken en schrijven ook een serieuze loopbaan kon zijn kwam pas veel later. Ik was al tegen de twintig toen ik af en toe met m’n broer optrad. Op aandringen van mijn moeder deed ik mee aan een talentenjacht tijdens de lokale Livestock Fair & Rodeo. Ergens tussen de koeien, geiten en schapen was een podiumpje waar muziek werd gemaakt. En ik won niet eens hoor, maar eindigde als tweede”.

Die ‘troostprijs’ bleek toch vruchtbaar. In de jury zaten de 17-jarige Miranda Lambert en haar vader Rick. “We leerden elkaar kennen en maakten het plan om samen te werken. Ik verwachtte dat dat heel raar en ongemakkelijk zou zijn, maar we hadden juist de grootste lol en voor ik het wist schreven we écht liedjes samen. Miranda’s moeder vertelde me dat je daar ook je brood mee kunt verdienen en legde me uit hoe dat in zijn werk ging. Dat songschrijvers publishers in de arm nemen, die hun liedjes presenteren aan maatschappijen en artiesten in de hoop dat die ze willen opnemen. Zo begon in 2004 het balletje te rollen.

“Schrijven is al mijn leven lang een van de fijnste dingen om te doen, in welke vorm dan ook. Op de basisschool kregen we voor het eerst de opdracht poëzie te schrijven. Dat ging me gemakkelijk af en ik vond het geweldig om te doen. Het resultaat moesten we in de klas voorlezen. Ik was altijd erg op mezelf, had maar weinig vriendjes of vriendinnetjes, en deed mijn mond zelden open. Nadat ik mijn gedicht had voorgedragen wilde ik dus zo snel mogelijk gaan zitten. Maar mijn juf – Jenny Davis, ik was dol op haar – vroeg me mijn gedicht nog eens voor te lezen. Let goed op, zei ze tegen de anderen. Ik schaamde me rot, want ik dacht dat ik het heel erg verknoeid had en was ervan overtuigd dat dat ten overstaan van de hele klas aan de kaak gesteld zou worden. Precies het omgekeerde gebeurde natuurlijk. Ze vond mijn gedicht juist heel goed en gebruikte het als voorbeeld voor de anderen. Ze liet me vervolgens meedoen aan een poëziewedstrijd. En de volgende jaren zocht ze me geregeld op en moedigde me aan weer iets in te sturen. Vanaf dat moment leek alles wat ik schreef er als gedicht of liedje uit te rollen en toen ik zeventien was eindigde alles als song.”

Haar eigen songs opnemen deed Heather mondjesmaat  en ze verschenen vooral in eigen beheer. En zelfs By Now ontstond eigenlijk zonder dat ze zelf veel aanstalten maakte. “Via een klusje als achtergrondzangeres kwam ik in contact met producer Brian Brinkerhoff. Die belde me een poosje later. Hij had mijn sons op Youtube beluisterd en vroeg me recht voor zijn raap wat ik er eigenlijk mee wilde. Na een paar serieuze gesprekken meldde hij dat hij heel graag een plaat met me wilde maken. En daar voegde hij direct aan toe: ‘We gaan er niet rijk van worden, maar als we klaar zijn hebben we wel een plaat waar we trots op kunnen zijn.’ En dat vond ik al een prachtig vooruitzicht.”

Brinkerhoffs inbreng draagt beslist bij aan de kracht van By Now. Hij doorzag hoe hij Heather kon laten schitteren en deed dat ook. Samen met haar selecteerde hij de composities en werkte hun vorm uit. “Dat was een heel verrassend proces” vertelt Heather, “Naarmate ik hem beter leerde kennen, werd me steeds duidelijker hoe goed Brian besefte wat deze liedjes voor me betekenden. Ze zijn inderdaad heel persoonlijk en bevatten details die ik niet makkelijk deel. En er was werkelijk geen enkel moment waarop zaken als de instrumentatie of sound belangrijker leken dan mijn gevoel bij een song. Dat waardeer ik enorm in hem. En wanneer ik op enig moment over een nummer zei dat het te persoonlijk was om op de plaat te zetten, begreep hij dat. Dat was belangrijk, want ik vond het doodgriezelig.”

Ook het publiek reageert natuurlijk op haar werk. “De reacties verrasten me, terwijl die eigenlijk juist zo vanzelfsprekend zijn. Wanneer je ellendige dingen meemaakt, heb je al snel het gevoel dat ze alleen jou overkomen. Dat niemand begrijpt wat er zich bij je thuis afspeelt. Hoe het is om zo te leven of hoe je je staande houdt bij zulke gebeurtenissen. Nadat de plaat was verschenen en ik vertelde over specifieke nummers, begonnen er berichten binnen te komen. Luisteraars die vergelijkbare dingen overkwam vertellen daarover, of hoe ze – net als ik – steun vonden bij een grootmoeder of ander persoon die begrip toonde of ze opving. Ik vind het mooi om te constateren dat de muziek niet slechts verbindt maar mensen ook het gevoel geeft niet alleen te staan.”

By Now is echter geen sombere, maar een uitgebalanceerde plaat met een breed scala aan sentimenten en details. Haar Transistor Radio verwijst bijvoorbeeld naar het verleden en zet die tegenover wat ‘zegeningen’ van deze tijd. “Ik maak me wel eens zorgen over dingen onze kinderen en kleinkinderen missen, die voor jou en mij heel gewoon waren. Neem nu de ‘instant gratificatie’ die inmiddels de standaard is. Wanneer je vroeger een vriend of iemand anders wilde spreken, kostte dat tijd. Tot iemand thuis was, je hem of haar tegenkwam of kon bellen. Dat creëerde geduldige mensen en ergens op moeten wachten maakte sommige dingen waardevoller. Het gevoel om na twee weken een kaart van mijn oma uit de bus te halen en haar handschrift te zien was onbetaalbaar. Nu maakt iemand een foto en een paar tellen later heb je die.”

Openingsnummer Five Deer County is een bitterzoet scheidingsliedje. Maar hoe zit het nu met die herten?  “Ik groeide op in Texas waar volop wordt gejaagd, vooral op herten. Ook de vader van mijn kinderen was toen we nog samen waren gek op jagen. Dat kan flink in de papieren lopen. Niet alleen wapens en uitrusting zijn prijzig, maar ook het recht om te jagen. Je kunt er namelijk niet zomaar op uit trekken om herten te gaan schieten. Mensen betalen om in een bepaald gebied te mogen jagen. Op basis van de wildstand wordt per county bepaald hoeveel dieren je daar per jaar mag afschieten. Als je in een gebied kunt jagen waar het quotum vijf herten is, heb je het enorm getroffen.”

In verschillende andere songs wordt verwezen naar auto’s en autoritten. Zo zingt Heather zingt ergens I like the needles on my gauges shooting straight up in the sky/I like rattling their cages when my 302 rolls by. Ik vraag haar of ze echt zo’n petrolhead is.

“Oh ja, ik hou enorm van auto’s en trucks. Mijn zoon is automonteur en heeft dat van zijn vader, maar ik durf te zeggen dat ik voor een vrouw ook bepaald geen beroerde sleutelaar ben. Mijn moeder was dol op auto’s. Ze vertelde verhalen over verschillende typen waarin ze had gereden en we brachten best veel tijd op de weg door. Vooral toen ik klein was, wanneer er thuis verschrikkelijke dingen gebeurden, voelde zo’n autorit als ontsnapping en het voertuig als een veilige plaats. Zo lang we daar waren, met de deuren op slot en de ramen dicht, kon ons niets gebeuren. Dan zetten we de radio aan of speelden een 8-track bandje af. We hadden er een van Rickie Lee Jones waarvan ik élk woord kon meezingen. Ten minste, dat dacht ik toen ik vijf was, later bleek de tekst heel anders te zijn.”

Haar antwoord getuigt van de intimiteit en persoonlijke achtergrond die de meeste nummers op By Now verbinden. Heather beaamt dat. Haar songs zijn echter zelden expliciet. In plaats daarvan grossiert ze in wonderschone taal en raak gekozen beeldspraak, die nergens hoogdravend wordt en vaak zelfs een heel alledaags karakter heeft. Wat haar ‘bezorgdheid’ over het Europese publiek betreft, stel ik Heather gerust en verzeker haar dat ze in Utrecht en bij de andere twee Nederlandse shows op een aandachtig gehoor mag rekenen.

Op zaterdag 19 oktober treedt Heather Little op tijdens de tiende editie van ons Ramblin Roots Festival. Tickets bestel je hier.

Dit interview verscheen in gewijzigde vorm ook in Heaven Magazine.