Drivin N Cryin: ''De kracht om door te gaan''
Drivin N Cryin, terug maar nooit weggeweest. Na een relatieve radiostilte van tien jaar komt de band met Live The Love Beautiful. Alle ingrediënten die het gezelschap rond frontman Kevn Kinney zo aantrekkelijk maakt, zijn rijkelijk aanwezig. Hardrock, country, folk, punk, psychedelica en vooral heel veel passie. Kinney zet een en ander op een rijtje.
Tekst door Marcel Haerkens (Popmagazine Heaven)
Wat is er gebeurd sinds de The Great American Bubble Factory uit 2009?
“We hebben niet stilgezeten hoor. Naast optredens hebben we in die periode met onze gitarist Sadler Vaden, die tegenwoordig bij Jason Isbell speelt, ruim twintig songs opgenomen die we verdeeld over vier ep’s hebben uitgebracht.”
Waarom ep’s en niet gewoon een compleet album?
“Een ep is snel gemaakt en je vangt het momentum. Ik wilde mijn songschrijven deconstrueren, analyseren en toch een verhaal vertellen. Niet op de automatische piloot blijven werken. Een compleet album maken is geen kattenpis hoor.”
En wat was de trigger om dat nu toch weer te doen?
“Dat heeft voornamelijk te maken met de komst van producer Aaron Lee Tasjan, die ook een tijdje gitaar heeft gespeeld in de band. Hij is pas 32 maar heeft een cv om u tegen te zeggen. Hij heeft zijn eigen band en werkte met Jack White, Sean Lennon en Tom Petty. Zijn bijdrage is niet te overschatten. Ik heb hem volledig carte blanche gegeven. Zolang hij bezig was in de studio mocht niemand van de band ook maar in de buurt komen. Een goede producer doet hetzelfde als een filmregisseur. Hij registreert maar voegt ook diepte toe zodat het driedimensionaal wordt. Daarin heeft Aaron me niet teleurgesteld.”
Naast drummer Dave V Johnson en bassist Tim Nielsen is daar nieuwkomer Laur Joamets. Dertig lentes jong. Een beest van een gitarist. Wie is hij?
“Hij komt uit Estland en is de voormalige gitarist van Sturgill Simpson. Inderdaad een weergaloos muzikant. Driekwart van de gitaarpartijen op Live The Love Beautiful komen van hem. Met Aaron en Laur heb ik bewust gekozen voor zo jonge kerels. Ze laten een frisse wind door de groep waaien. En wat zegt leeftijd? In 1970 was John Lennon dertig en wat had die toen al niet gepresteerd? Ik luister meer naar hen dan dat ik aan het woord ben. Ik leer meer van hen dan zij van mij.”
Is Live The Love Beautiful de stilistische optelsom van wat jullie sinds de jaren tachtig hebben gedaan?
“In het kwadraat. De eerste keer dat ik overwoog een album te maken, wilde ik dat dat zou klinken als mijn eigen platencollectie. Ik ben van 1961 en beïnvloed door zo veel bands dat het gewoonweg niet meer is bij te benen. Om de twee jaar of zo ben je fan van iemand anders en focus je daar volledig op. Dat absorbeer je vervolgens en neem je mee als bagage. Daarom is onze muziek zo veelzijdig. Iemand van twintig is op dat vlak beperkter, maar die gaat over 25 jaar misschien modern dance mixen met Bob Dylan en dat blijkt dan een waanzinnige crossover te zijn.”
Dat maakt muziek tijdloos. Ik heb me laten vertellen dat je waakt voor teksten met een uiterste houdbaarheidsdatum.
“Klopt. Ik schrijf bewust nooit over actuele zaken. Natuurlijk maak ik me boos over dingen die in de wereld gebeuren, maar ik probeer alleen de gevoelens weer te geven die daarmee gepaard gaan. De luisteraar mag daar zijn eigen interpretatie aan geven. En als dat soms afwijkt van de oorspronkelijke bedoeling, dan is dat maar zo. Wat voor nut heeft het te zingen over Brexit of Donald Trump als mensen over dertig, veertig jaar toch niet meer zullen weten waar je het over hebt? Hartstocht, pijn, jaloezie, schuld, woede, dat zijn universele waarden die aan geen tijd gebonden zijn. De menselijke staat zal in de volgende eeuw heus niet veranderd zijn.”
Even terug naar de teksten: het nummer waarover je zingt in Over And Over, is dat Another Scarlet Butterfly van Scarred But Smarter uit 1986?
“Nee, dit is bepaald geen romantische song. Beetje boosaardig zelfs. Maar je zit er wel dichtbij. Over And Over refereert aan You Mean Everything, het nummer na Another Scarlet Butterfly. Maar dat kwam niet uit in het ritme van de tekst zoals ik die voor ogen had. Dus heb ik een beetje vals gespeeld. Noem het maar dichterlijke vrijheid. Het gaat simpelweg over het feit dat ik een oud album van mezelf op een vlooienmarkt vind en een bepaald liefdesliedje telkens weer opnieuw draai om het gevoel op te roepen van de tijd dat ik het schreef.”
Ian McLagan is een mooi eerbetoon. Waarom hij?
“Live zeg ik er altijd bij dat dit nummer evengoed over Chuck Prophet, Steve Wynn of Alejandro Escovedo zou kunnen gaan. De echte doorzetters. We spelen elk jaar op SXSW in Austin en ik zag McLagan een keer toen wij net het podium op moesten. Hij liep door de stromende regen met zijn draagbare keyboards en versterker te sjouwen. Een toen nog levende legende die in zo veel grote bands speelde. Zelfs met The Rolling Stones en Bruce Springsteen. Dat zette me aan het denken. Vaak genoeg, als een platenmaatschappij ons weer eens had gedumpt, heb ik het bijltje erbij neer willen gooien. Maar een schrijver schrijft boeken, ook al belanden die in de ramsj, en een muzikant maakt muziek, dat is zijn taak. Er zijn mensen die een keer iets goeds doen en daar de rest van hun leven zittend op een barkruk over leuren. Artiesten als McLagan niet. Zij hebben me de kracht gegeven ondanks alle tegenslagen toch door te gaan.”
Zoals ook Lenny Kaye dus, die je op de cd-inlay je Rock N Roll Guru noemt?
“Jazeker. Hij is natuurlijk bekend van Patti Smith, maar er is zo veel meer. Hij is producer, componist, arrangeur en een van de beste muziekjournalisten die ik ken. We zijn al jaren dik bevriend en spelen geregeld regelmatig samen. Hij is een van die mensen op wie Ian McLagan slaat. In de zeventig inmiddels, maar ik kan hem gerust midden in de nacht opbellen als ik problemen heb. We sturen elkaar soms korte berichtjes. Zo schreef ik hem laatst een kaart: Hey Len, live the love beautiful. Ik kreeg een mailtje terug dat hij dat een prachtige uitdrukking vond. En een foto waarop te zien van de kaart op de muur achter zijn bureau geprikt. Dat heeft mij er weer toe aangezet het gelijknamige nummer te schrijven. Zo werken die dingen.”
Moeten we weer tien jaar wachten op een nieuwe Drivin N Cryin?
“Nee hoor. We zijn al druk in conclaaf over de volgende plaat. Dave, Laur en anderen gaan songs schrijven en die ook zelf zingen. Ik zal nog maar de helft doen. De rest bewaar ik voor mijn soloplaten. Iedereen heeft zijn eigen taak. We willen een echte groep zijn. Keith Richards is niet The Stones en Mick Jagger evenmin. Ze zijn het samen. De som moet groter zijn dan de afzonderlijke delen. Het is niet de bedoeling dat we de Kevn Kinney Band heten.’
Op zaterdag 19 oktober 2019 staat Drivin N Cryin op onze Americana & roots festival Ramblin' Roots! Tickets & meer info vind je hier.
Dit stuk komt uit Popmagazine Heaven. Heaven verschijnt 6x per jaar in een omvang van 64 tot 76 pagina’s en bevat naast interviews, achtergrondartikelen en columns, ook altijd meer dan 100 albumrecensies. Geïntereseerd? Voor slechts €22,50 per jaar heb je een zeer voordelig abonnement: 6x Heaven plus een album en twee eerdere nummers cadeau.