Dawes: ''Toegang''

Passwords, het zesde album van de Californische rootsrockers Dawes, oogst buiten de Verenigde Staten aanmerkelijk meer lof dan in eigen land. Het is zanger, gitarist en songschrijver Taylor Goldsmith ook opgevallen. “Terwijl het album volgens mij heel logisch past in ons oeuvre.”

Tekst door Louis Nouws (Heaven Magazine)

 

Taylor Goldsmith is een vakman pur sang. Toen T Bone Burnett een aantal jaren geleden voor het project The New Basement Tapes muzikanten zocht om ‘gevonden’ teksten van Bob Dylan op muziek te zetten, bevalen diverse invités Goldsmith aan. “Je kunt Taylor er goed bij hebben”, erkende Rhiannon Giddens tijdens de nazit van een interview. “Ik hoor, als zo veel muzikanten, wel of iets goed klinkt, maar Taylor is zo iemand die je precies kan vertellen wát er klinkt.”

In zijn tienerjaren vormde Goldsmith een band met gitarist Blake Mills, nog zo’n Californisch wonderkind, en inmiddels een zeer gewaardeerd producer. Ook geluidsmagiër Jonathan Wilson – recentelijk nog geportretteerd in ons magazine – had het talent van Goldsmith vroeg in de smiezen. Hij bood aan het eerste album te produceren van Dawes, de groep die Taylor had gevormd met zijn broer Griffin (drums), Wylie Gelber (bas) en Tay Strathairn (toetsen). “Ze hadden weinig geld, maar dat vond ik niet van belang”, aldus Wilson. “De jongens, vooral Taylor, bulkten van het talent.”

Na het debuut North Hills (2009) – genoemd naar het stadsdeel van Los Angeles waar de broers Goldsmith opgroeiden – leidde Nothing Is Wrong (2011), eveneens geproduceerd door Wilson, tot een bescheiden maar bestendige doorbraak. Het hielp dat Jackson Browne zijn bewondering voor hun rootsrock in de traditie van de West Coast niet onder stoelen of banken stak en de groep op sleeptouw nam als voorprogramma in een uitgebreide tournee.

Met de opvolgers Stories Don’t End (2013) en All Your Favorite Bands (2015) zocht de band naar nieuwe muzikale wegen zonder de koers al te drastisch te verleggen. Zo legden ze de basis van Stories Don’t End niet in Californië maar in de Appalachen, en namen ze All Your Favorite Bands op in Nashville, met aan het roer Dave Rawlings, de wederhelft van Gillian Welch.

Inzichten

Op We’re All Gonna Die (2016) horen we wel een beduidend ander geluid. Oud-maatje Blake Mills laat de band een stuk steviger klinken. Toetsenist Strathairn is vervangen door Lee Pardini, die volgens Taylor Goldsmith zelfs een oude schoen nog fantastisch kan doen klinken, en die met zijn keyboards het geluid ver over de genregrenzen van rootsrock tilt. “Onze werkwijze is bij elk album wezenlijk nooit anders geweest dan kijken naar wat de liedjes vragen”, zegt Goldsmith over de telefoon vanuit Californië. “Ik kom met demo’s aan, maar we arrangeren de nummers als band. Je mag de rol van de anderen absoluut niet onderschatten. Volgens mij ligt de ontwikkeling die onze muziek doormaakt vooral in de groei van de band als geheel, veel meer dan in mijn manier van schrijven, al klinkt mijn persoonlijk leven natuurlijk wel door.”

Goldsmith is sinds enige maanden verloofd met Mandy Moore, een gewezen tienerster over wie de roddelbladen aan de andere kant van de oceaan graag en uitgebreid berichten, dus ook over haar nieuwe fiancé. “Het bestaan in de publieke belangstelling komt wel terug in sommige songs van Passwords, maar niet overmatig. Ik ben niet zo’n songwriter die voortdurend in zijn eigen ziel zit te peuren of zichzelf op de voorgrond zet. Ik heb altijd meer oog gehad voor characters in wie ik me kan verplaatsen en voor de dingen die ik om me heen zie gebeuren. Noem het de tijdgeest.”

Voor Passwords zocht de band weer samenwerking met Jonathan Wilson. “Jonathan is a gentle giant, waanzinnig muzikaal en hij weet altijd een enorm positieve vibe op te roepen. Ik denk dat dat doorklinkt in het album. Het is wat mellow in vergelijking met de voorganger, maar het is vooral een oprecht album. Eerlijkheid is wat ik als tekstdichter nastreef en ik wil meer zeggen dan ‘ik hou van jou’ of ‘fuck you’. Het is fijn als je werkt met mensen die je daarin stimuleren, en vervelend als recensenten je er op afrekenen.”

‘Zoetsappig’ noemde de invloedrijke website Pitchfork de teksten van Passwords, verwijzend naar zinnen als: I wanna sit with my enemies / And say ‘we should have done this sooner’ en I never knew how to be scared / 'Til I found something I knew I couldn’t lose.

Goldsmith: “Het huidige Amerika is tot op het bot verdeeld en iedereen lijkt vooral heel erg boos. Mensen zijn nauwelijks nog geïnteresseerd in andere meningen. De politieke agenda bestaat uit tegenstellingen vergroten en verdeeldheid. Ik wilde laten horen dat we op het persoonlijke vlak veel met elkaar gemeen hebben en dat ons leven zo veel meer is dan politiek. Het is jammer dat zo’n recensent van Pitchfork daar niet in mee kan gaan, maar het verbaast me ook weer niet. Ik denk dat die directheid van mijn teksten niet past in de cultureel intellectuele context van die site. Enfin, de critici hebben ook hun rol te vervullen. Ik sluit me er doorgaans voor af, want als maker leg je je ziel en zaligheid in je werk en dat maakt je bijzonder kwetsbaar.”

Jezelf afschermen, de titel van het album lijkt er op van toepassing. “Iedereen die me naar de titel vraagt, refereert aan de drempels die we opwerpen om onze privacy te beschermen. Sommigen denken dat het een verwijzing is naar de internetsamenleving, waarin de eenzaamheid toeneemt terwijl we via social media meer dan ooit met elkaar verbonden lijken. Het is allemaal waar. Maar in mijn optiek kunnen de nummers op het album je toegang geven tot andere perspectieven en nieuwe ideeën als waren ze passwords. Dat geldt trouwens evenzeer voor mij als schrijver, want heel vaak krijg ik nieuwe inzichten door aan teksten te werken en zie ik zaken ineens veel duidelijker.”

Dit artikel is afkomstig van Heaven Magazine.  Meer Heaven Magazine? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl