Tift Merritt: ''Herboren geluk''

Emmylou Harris noemde haar een diamant in een kolenmijn. Sinds vijftien jaar ontvangt ze lovende kritieken en toch is Tift Merritt (41) nog steeds geen beroemdheid. Met enigszins hese stem brengt ze ook op haar zesde album Stitch Of The World weer gevoelige, persoonlijke countryfolkliedjes. “Het echt meemaken was een stuk erger.”

Tekst door Sandy Abrahams (Heaven Magazine)

 

Het waren vier pittige jaren. Nadat Traveling Alone uitkwam, reisde Tift Merritt bijna twee jaar lang de halve wereld rond om zoveel mogelijk op te treden. Tussendoor maakte ze met klassiek pianiste Simone Dinnerstein het album Night en vroeg singer-songwriter Andrew Bird, een goede vriend, haar mee op tournee. Bovendien strandde, na zestien jaar, de relatie met Zeke Hutchins, haar vaste drummer. Een pijnlijke en verdrietige ervaring. Begin 2015, single en net veertig, was ze volgens eigen zeggen ‘scared out of my mind’.

Merritt besloot een jaar vrijaf te nemen, vertrok naar een afgelegen boerderij in Texas en begon met schrijven. Stitch Of The World, net uit, gaat over het verdriet van een verloren liefde, over loslaten, verdergaan en nieuw geluk vinden. Want godzijdank is dat er weer. Wat heet, het geluk is luid en duidelijk aanwezig tijdens ons telefoongesprek, op een vroege morgen in december. Jean, Merritt’s acht maanden oude dochter, laat zich vrolijk horen en krijgt geduldig aandacht. “Ik geniet er ontzettend van moeder te zijn. Het is de belangrijkste verandering in mijn leven en ik had niet kunnen vermoeden dat ik het zó geweldig zou vinden. Ik heb veel meegemaakt de laatste jaren, maar het ouderschap is werkelijk het meeste diepgaande dat iemand kan overkomen. Ik had geen idee.”

Persoonlijk
Anderhalf jaar geleden zette Don Henley haar nummer Bramble Rose op zijn countryplaat Cass County. Het geld dat Tift Merritt daarmee verdiende was niet genoeg voor de aankoop van een woning maar gaf haar wel de mogelijkheid wat extra tijd met haar babydochter door te brengen. “Ik weet dus nog niet hoe zwaar het is tegelijk muzikant en moeder te zijn. Tot nu toe kon ik thuiswerken en bij mijn kind zijn. Dat is echt een cadeau, dat besef ik terdege. Binnenkort ga ik weer touren en dan zal ik het vast ontdekken. Ik denk overigens dat het voor vrouwen moeilijker is dit leven te leiden met kinderen. Mannen laten die immers meestal achter bij hun vrouw. Aan de andere kant wil ik helemaal niet zonder haar zijn. Iedere ouder loopt tegen moeilijke situaties aan, maar tot dusver zorgt het vooral dat de dingen die belangrijk voor me zijn nóg belangrijker worden. Het plaatst alles in perspectief. Niets doet er meer zo toe als dit.”

Het schrijven van de tien liedjes voor Stitch Of The World duurde lang. Merritt begon in Texas, schreef verder in New York waar ze jaren woonde met haar ex, en eindigde in Raleigh, North Carolina, de stad waar ze opgroeide en sinds kort weer haar thuis. “Ik probeerde mijn ervaringen in een context te plaatsen, ze inzichtelijk te maken, maar ze vielen niet keurig te verpakken. Ze waren te groot om helemaal te begrijpen.” Het album klinkt als haar meest openhartige tot nu toe, al voelt ze dat zelf niet zo. “Al mijn platen zijn heel persoonlijk. Het kan zijn dat ik, ouder nu, misschien minder bang ben en verder durf te gaan dan vroeger. Mijn teksten gaan altijd over wat ik zelf beleef en zelfs als ik schrijf vanuit het gezichtspunt van een ander trek ik het zo dicht naar me toe dat ik er bijna één mee wordt. l put my heart into it.”

Merritt’s teksten geven een intieme kijk in haar zieleroerselen. Eastern Light gaat over het verlangen naar een verdwenen liefde: And still my shadow’s waiting for you, like it always used to, hanging around and looking behind me, so that you can find me, in the eastern light. Toch maakt die openheid haar niet kwetsbaar. “Natuurlijk, zo zou ik me kunnen voelen, maar het echt meemaken was een stuk moeilijker. Bedenk ook dat ik niet mijn hele leven geef. De liedjes zijn als foto’s uit een film. Er is zo veel meer: verdriet, geluk, leegheid en vervulling. Mijn teksten zijn niet mijn dagboek, dus heb vooral geen medelijden met me.”

Zorgelijk
Zes maanden zwanger was Tift Merritt toen ze Stitch Of The World opnam met een gouden team. “Marc Ribot, mijn favoriete gitarist, ken ik al lang, net als drummer Jay Bellerose en bassiste Jennifer Condos. Ze zijn vrienden maar vooral adembenemend goed in hun vak.” De productie was in handen van Sam Beam alias Iron & Wine. “Hij heeft me geholpen de liedjes te doorzien, dus wat ze werkelijk betekenen. Ook zijn stem en zijn gevoel voor melodie zijn geweldig. Hij was de perfecte metgezel.” En dan is er nóg een belangrijk iemand: steelgitarist Eric Heywood, halverwege de vijftig en met een schat aan ervaring in de americana. Enigszins verlegen zegt Merritt: “Hij is de vader van Jean.” In Dusty Old Man zingt ze over hem: He loves my mouth and he loves my hips. Piece of my mind makes no difference. He don’t bow down and won’t make plans. He’s mean as a snake, he’s my dusty old man.

Binnenkort gaat ze weer op pad met haar muziek. “Op een gegeven moment moet je je liedjes ‘weggeven’ aan de mensen. Los daarvan houd ik echt van optreden en van de connectie die je maakt met het publiek. Dat is echt iets bijzonders. Het heeft te maken met vrijheid en plezier. Ik doe het al zo lang en voel me inmiddels niet meer onzeker. Als dat wel nog het geval zou zijn, moest ik hoognodig overwegen iets anders te gaan doen.”

Zelfverzekerd of niet, Merritt maakt zich op gezette tijden zorgen over de toekomst. “De inkomsten uit de platenverkoop zijn flink gedaald. Je moet tegenwoordig je geld verdienen met optreden. Dat is bepaald geen vetpot, wat voor veel muzikanten weleens het ‘einde’ kan betekenen. Ik vraag me zo nu en dan af of ik er nog verstandig aan doe door te gaan, maar uiteindelijk besluit ik telkens weer van wel. Mijn vader zou graag willen dat mijn leven wat standvastiger was. Hij vindt al dat gereis eigenlijk te zwaar voor me. Ik begrijp zijn zorgen nu beter dan ooit, ik wil ook stabiliteit voor mijn kind als ze volwassen is.” Om er lachend aan toe te voegen: “Ze gaat ongetwijfeld wetenschappers, dokters en andere vakmensen ontmoeten, maar ik zal zorgen dat ze ook een hoop muzikanten leert kennen. Ach, als ze maar zichzelf blijft. It’s the wholehearted thing to do and it’s the only thing to do.”

Dit artikel is afkomstig van Popmagazine Heaven.  Meer Popmagazine Heaven? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl