Robert Ellis: 'Texas Piano Man'
Iedereen kon het volgen via zijn Instagram account: zanger Robert Ellis (@robertellismusic) die een vol weekend zijn nieuwe album Texas Piano Man inpakte. “Bedrijven kunnen dit voor je regelen maar ik wil dat het met aandacht gebeurt. Ik voeg aan elke zending een klein bedankbriefje toe.” Ellis wil authentiek zijn en plezier maken. Een telefoongesprek terwijl hij door de straten van Austin rijdt, op weg naar het postkantoor.
Tekst door Sander Warmerdam
Allereerst, je nieuwe alter ego, die pianoman in witte smoking met cowboyhoed, wie is dat?
“De Texas Piano Man staat voor alle eigenschappen die ik het liefst zou bezitten. Een man die heel veel lol heeft, zonder angstgevoelens. Hij is iemand die niet aankondigt dat hij gaat spelen en dan komt ineens een grote piano tevoorschijn. En iedereen roept: wat doet dat fucking ding hier! (Ellis schatert). Dat is het idee. Goed ouderwets vermaak. Er zijn nog steeds wel serieuze liedjes, het is niet allemaal lachen gieren brullen, maar alles op dit album is bedoeld wat lichter en luchtiger te zijn.
Vergelijkingen met Elton John, Billy Joel, Leon Russell, zelfs met de ultieme pianoshowman Liberace zijn gemaakt. Ik zou zeggen: Gilbert O’Sullivan, wild-west saloon, 19e eeuw.
“Heerlijk!”
Maken dat soort labels je wat uit?
“Vergelijken is wel handig. Dat doen we allemaal, ik ook. Je koppelt nieuwe muziek aan dingen die je al kent en begrijpt. De reden dat dit album me doet denken aan Liberace is vooral omdat het net zo groots en vermakelijk pretendeert te zijn. Ik kan lang niet zo goed piano spelen als hij, en dat zal ik nooit kunnen, maar ik heb me zeker door zijn shows laten inspireren. Toen mensen vroeger naar zijn optredens gingen, stapten ze echt even in een andere wereld vol glamour, glitter en theater.”
Gaat dat terugkomen in je optredens?
“Dat hoop ik. Alleen: ik heb al wat interviews en kleine optredens gedaan en het blijkt verdomd moeilijk een echte piano op het podium te krijgen. Kijk, Elton John kan verlangen dat bij elk optreden een Steinway staat. Ik wil niet op een keyboard spelen, dat doet het personage geen recht.
Ze hebben ongetwijfeld concertpiano’s in Las Vegas, Reno en Atlantic City…
“Precies! Ik heb mijn boekingskantoor verteld dat de Texas Piano Man wil optreden in Las Vegas. Daar wordt vaak op neergekeken. Artiesten spelen daar niet zo vaak als vroeger, waarschijnlijk omdat het zo toeristisch is en omdat je een week in een casino moet spelen. Maar daar houd ik juist van.”
Hoe belangrijk is humor voor jou?
“Humor is heel belangrijk in het leven. Mijn muziek heeft daar in het verleden wel onder geleden. Als je liedjes schrijft, focus je meestal op één aspect van het onderwerp omdat je maar drie minuten hebt. Door die beperking in vorm gingen mijn liedjes vooral over dingen waarvan ik vond dat ze belangrijk waren: ruzies binnen relaties, twijfels. Ze leunden op het schurende, verdrietige of sombere. Want dat waren de emoties en ervaringen die ik belangrijk vond om te delen. Op dit moment kunnen we in de wereld – en zeker in de VS – wel wat humor gebruiken. Things are fucked up right now. We hebben vermaak nodig en ontsnapping.”
Ellis staat stil voor een verkeerslicht. Zijn richtingaanwijzer tikt. Stilte. Hij denkt na over de vraag naar een regel uit California, een sleutelnummer van zijn vorige album. Maybe I’ll move to California, with the unbroken part of my heart I still have left. Maybe I’ll fall in love again someday. I’m not gonna hold my breath.
“Dat nummer is mogelijk de reden dat mijn leven is zoals het nu is. Toen ik dat schreef, waren mijn vrouw en ik net uit elkaar na een huwelijk van vijf jaar. Ik had al mijn spullen uit mijn huis in Nashville gehaald en zwierf een beetje tussen New York en Texas. Ik ontmoette Erica toen zij de video voor dat nummer voor me regisseerde. We werden verliefd tijdens dat proces. Nu, tweeënhalf jaar later, hebben we een kind van zeven maanden. We zijn erg gelukkig met elkaar. Interessant, omdat dat liedje ging over verder gaan. Het is een katalysator geweest voor wie ik nu ben.”
En in 2018 schreef je: We’re fucking crazy. Crazy in love. You make me want to tear the world in two. I’ve lost touch with reality, there’s nothing I can do.
Hij lacht hard. “Dat is echt een simpele klassieke lovesong! Ik heb hem geschreven voor Erica. Ik begon met schrijven en het was zomaar klaar. Ik wil later wel onderzoeken wat voor langere dingen ik kan doen: ik zou ooit een roman willen schrijven, een langere film maken. Maar voor alles is een tijd en een plaats. Ik sta nu letterlijk stil bij het postkantoor om die verdomde platen op de post te doen.” Ellis zet de auto uit. Het beeld van een drukke parkeerplaats in Texas doemt op, met een bevlogen artiest achter het stuur en op de achterbank een paar dozen vinyl.
Hoeveel albums heb je afgelopen weekend eigenlijk verzendklaar gemaakt?
“Zo’n tweehonderd. Ik ben de hele ochtend al bezig en aan het eind van de middag zou alles verstuurd moeten zijn. Ik wil gewoon dat mensen het pakketje openen en denken ‘wow, dit is wel heel bijzonder’. Het moet allemaal kloppen.”
Een laatste citaat voor je het postkantoor binnengaat: The only way to make sense out of change, is to plunge into it. Move with it and join the dance.
“Alan Watts?” **
Correct.
Hij lacht weer hard. “Ik ben een groot fan van Alan Watts! Het denken van die man gaat de hele dag in me om, als een soort mantra. Bij muziek, kunst maar ook in het leven zelf is het belangrijk dat je meebeweegt in de richting van verandering. Je moet open staan voor alle mogelijkheden. Beperk jezelf niet. Dat is ook de magie van liedjes schrijven: je krijgt een idee en je staat toe dat het met je aan de haal gaat. Je laat het groeien, het ontwikkelt zich en aan het eind heb je iets over jezelf geleerd wat je nog niet wist.”
Je bent onlangs vader geworden. Wat leer je daarvan?
“Oh my god. Het is het meest fantastische op de planeet. Kinderen ervaren het leven op een ideale manier. Ze hebben nog geen oordelen over wie ze zijn en wat de onderlinge relaties zijn. Taal maakt het leven ingewikkeld, vind ik. Dus de wereld zien door de ogen van een kind zonder de last van de taal is bijzonder. Ik ben in een christelijke omgeving opgegroeid en daar zaten goede dingen in, maar ik wil dat mijn kind een andere opvoeding krijgt dan ik heb gehad. ”
Maar je kunt de wereld waarin hij opgroeit niet controleren.
“Op geen enkele manier. Maar je hebt wel invloed op de manier waarop je reageert. Je kunt beseffen dat je geen controle hebt en dat geeft je de vrijheid flexibel te zijn. Zoals water zich aanpast. Dat is het voorbeeld dat ik wil geven. Ik wil geen angst meedragen.”
* Liberace (1919-1987), Amerikaanse pianist. Succesvol met klassieke concerten, maar zijn toegiften trokken evenzeer de aandacht: popliedjes en marsen. Koos daarom voor piano-entertainment, door hem aangeduid als ‘klassiek zonder de saaie stukken’. Zijn flamboyante kleding droeg krachtig bij aan zijn cultstatus. Steven Soderbergh verfilmde zijn leven in Behind The Candalabra, met Michael Douglas als Liberace.
** Alan Watts (1915-1973), Engels-Amerikaanse filosoof, schrijver, hoogleraar en vergelijkend godsdienstwetenschapper. Invloedrijk in de introductie van zen, boeddhisme en taoïsme in de Westerse wereld. Schreef onder meer Zelfkennis: Het Laatste Taboe, met daarin de constatering dat God ook vaak verstoppertje speelt.
Op zaterdag 19 oktober 2019 staat Robert Ellis op Ramblin' Roots! Er zijn nog tickets te koop via hier.
Dit stuk komt uit Popmagazine Heaven. Heaven verschijnt 6x per jaar in een omvang van 64 tot 76 pagina’s en bevat naast interviews, achtergrondartikelen en columns, ook altijd meer dan 100 albumrecensies. Geïntereseerd? Voor slechts €22,50 per jaar heb je een zeer voordelig abonnement: 6x Heaven plus een album en twee eerdere nummers cadeau.