Garrett T. Capps: ''Een countryheld in wording''

In The Shadows (Again), het tweede album van de Texaan Garrett T. Capps (30), doet een rilling van genot langs de ruggengraat van Nederlandse americana-liefhebbers gaan. Eindelijk weer eens een countryheld in wording die grenzen durft op te zoeken. Capps was even in Nederland en toert hier later dit jaar opnieuw - mis het fenomeen niet.

Tekst door John Oomkes (Popmagazine Heaven) 

 

“Opening for me is Garrett T. Capps'' , zegt Kinky Friedman door de telefoon tegen zijn ouwe vriend, accordeonist Santiago, die we beter kennen als Flaco Jimenez Jr., de voormalige sidekick van Ry Cooder. “How is it going, brother? Doe je binnenkort ook mee in Alamo City? Het zal overkomen alsof Wolfgang Mozart het voorprogramma doet bij Hank Williams. The whole thing shall be a financial pleasure for me.”

De scene komt voor in een hilarisch videoclipje dat Garrett T. Capps aan je doorprikt, min of meer ten bewijze dat hij er ook toe doet. Het filmpje toont de nog altijd ondeugende Kinky – inmiddels 74 – op het erf van diens Echo Hill Ranch in Texas. “Kijk, ik loop op de achtergrond nog even door het beeld”, zegt Capps met die curieuze mengeling van onzekerheid en flair die hem kenmerkt.

Richard S. Friedman is een notoire cultheld met prachtige albums als Sold American (1973) en Lasso From El Paso (1976) op zijn naam. Niet voor niets verleende de National Organisation for Women Friedman in 1974 de eretitel 'Male Chauvinist Pig of the Year' en kan hij op de volhardende steun rekenen van Bob Dylan en Bill Clinton.

Halfuur

We treffen Garrett na het ontbijt in een motel bij Santpoort, dat behoorlijk Amerikaans aandoet - zeker voor Hollandse begrippen - maar beduidend betere koffie serveert. Hij likt zijn bovenlip terloops af, scherend langs een snor die de omschrijving 'martiaal' verdient.

De omgeving heeft wel wat van thuis weg, met dit verschil dat de afstanden die je in Nederland en België van optreden naar optreden aflegt minimaal zijn. “Dit is een miniatuurland”, zal Capps zich meermaals laten ontvallen. “Je bent hier net een halfuur onderweg en dan ben je al op de plek van bestemming. Bovendien is alles hier zo geordend.”

Het klinkt als een verwijt, maar bij Capps, een in San Antonio geboren en getogen laatbloeier, blijkt het een vorm van beleefdheid. De avond ervoor heeft hij met een van zijn begeleidingsbands -  The Three Timers - gemusiceerd in een voormalig kerkje dat ooit onderdeel uitmaakte van het allang verdwenen Psychiatrisch Ziekenhuis Santpoort in Bloemendaal.

En ook die locatie heeft wel iets van Texas weg, zowel exterieur als van binnen. Het is net zo snoeperig als bijvoorbeeld het Methodistenkerkje in Williamson Country dat in reisfolders opduikt zodra de Texaanse VVV haar 'heartland'  wil aanprijzen. Alleen kleiner, natuurlijk.

Hoofdrolspeler

Voor een publiek van zestig, zeventig aficionado’s en buurtgenoten maakt Garrett T. er een historisch optreden van. In een bijna twee uur durend concert wanen we ons midden in alt.country-gebied, waarbij de stetson van Capps pas afgaat bij de toegift.

Voor die tijd speelt hij een dwarsdoorsnee van het uiteenlopende repertoire van zijn albums Y Los Lonely Hipsters (2016) en In The Shadows (Again) (2018) en toont hij aan dat hij kan uitgroeien tot een belangrijke hoofdrolspeler binnen de americana en 'misschien wel een van de beste songschrijvers ‘this side of Charlie Pride and Bob Willis'.

Terug naar Kinky Friedman, die zich de laatste jaren heeft ontpopt tot mentor van Capps. “Hij woont naar Texaanse verhoudingen maar een paar straten verderop”, zegt deze. “Hij heeft me vanaf het begin van onze contacten aangesproken alsof ik een veteraan ben, en geen nieuwkomer of leerling. Kinky leert je om je voor helemaal niemand te schamen, niet waar het je afkomst of invloeden betreft, laat staan te twijfelen aan je voorkeuren.”

“In ons deel van Texas zijn de aanhangers van Trump niet automatisch in de meerderheid. In San Antonio hangt een tamelijk vrijgevochten sfeer, zonder dat de Democraten er de meerderheid uitmaken zoals in de hoofdstad Austin, waar de muziekwereld elk jaar zorgt voor een enorm en divers spektakel. Direct na dit eerste deel van onze eerste tour door jouw land vliegen we terug naar huis, om te kunnen stemmen.”

George Dubya

Garrett T. Capps is geen uitgesproken politiek dier, maar zijn vrijgevochten levenshouding staat haaks op die van de meeste rednecks. Op een van zijn eerste ep’s (Hope & Doubt & Freeway Birds) staat een satirische ode aan het adres van ene 'George Dubya'. Capps: “Om een of andere reden spelen we dat nummer nauwelijks nog, Het is pretty tongue in cheek, maar de werkelijkheid van het Amerika van nu overtreft die van de familie Bush. Om eerlijk te zijn: toen ik het regelmatig speelde, veroorzaakte het geen problemen.”

“Ik heb het daar vaak over gehad met Kinky, maar die zegt dan altijd dat je in je fantasie nou eenmaal toch nooit verder kunt gaan dan de werkelijkheid. Van hem leer ik dat je alles wat je overkomt kunt en moet zien als stof voor romans of songteksten. ‘Ze geloven je toch niet, jongen!’ Dus zing ik gewoon over de gebeurtenissen die het leven me biedt.”

“Het titelnummer van In The Shadows (Again) is daar een voorbeeld van. Ik zing daar over een aardbeving die ons in het zuiden van de VS en Mexico overkwam. We stonden te dansen op een zaterdagavond toen het licht uitviel, maar we negeerden de schokken en gingen gewoon door met waarmee we bezig waren alsof we niet beter wisten. Het maakte een romantische avond nog wat spannender. Gelukkig liep het goed af.”

Het maakt daarbij wel uit hoe je het leven ervaart. Of liever, hoe je het leven beziet. Capps is in het bezit van een forse collectie buitensporige zonnebrillen, die hij tijdens zijn concerten draagt, maar ongeacht de weersomstandigheden in dagelijkse afwisseling opzet zodra hij het hotel verlaat.

Ground Control 

De veelkleurige zonnebrillen zijn een ode aan Doug Sahm (Sir Douglas Quintet), de in 1999 veel te jong overleden muzikant die er mede voor verantwoordelijk is dat San Antonio op de kaart is gezet. Garrett T. Capps: “Die brillen zijn bij me gaan horen. Ik sleep ze overal mee naar toe. Doug Sahm heb ik helaas nooit persoonlijk ontmoet of zien optreden, maar bij mij is de zonnebril een stijlkenmerk. Ik kan niet zonder. Het is een visitekaartje, net als bij Doug. Er is nog iets dat we delen: dat is de liefde voor ‘spacy', ruimtelijke geluidseffecten.”

Hij lacht de tanden bloot: “Ground control zat altijd in Houston. Toch?” Muzikaal gezien legt de alt.country van Capps de connectie tussen de americana van Gram Parsons uit de jaren zeventig en de zuidelijke, stevig rockende soortgelijke nakomelingen als Sturgill Simpson, Daniel Romero en Nasa Country van nu.

Hij wordt op de plaat gesteund door de spacy pedal steel van B.J. Cole, die dankzij de ruimtelijke productie van Lucas Oswald - bekend van zijn werk voor Shearwater en Jesca Hoop - die alle kanten opschiet. De productie is bovendien door de molen gegaan van mastering expert Timothy Stollenwork (The Dandy Warhols, Bonnie 'Prince' Billy en Woods). “ B.J. had van mijn werk gehoord, zocht contact en kwam gewoon binnenvallen. De man kwam als geroepen. Cole bracht de productie door zijn spel naar een ander niveau.”

Hier is Capps de cosmic cowboy van de 21e eeuw, de moderne versie van de landverhuizers die twee eeuwen terug het Wilde Westen verkenden en rusteloos op zoek gingen naar The Last Frontier. Beide signalen komen samen in een unisono glanzende piep die tot in de laatste groeven van In The Shadows (Again) blijft na-echoën.

“Maar daarna hoor je hoe de naald de groef verlaat en het geluidsignaal samenvalt met een gebroken gitaarakkoord”, zegt Capps. “We blijven per slot van rekening wel met beide voeten op de grond staan. Het is misschien wel een aardig idee om mijn volgende album juist daarmee te laten beginnen. We zijn er al mee bezig. Songmateriaal bezit ik in overvloed.”

Geordend

“Op In The Shadows (Again) staat een paar sleutelnummers, waarin ik terugblik op grote veranderingen in mijn leven”, grijnst Garrett T. Capps. I woke up in the darkness/Bible by my side/Still had some pills in my pocket/I could almost see the light, zing ik in Go Home. Het beschrijft een jongeman die snakt naar een geordend leven, met vrouw en kinderen en een fatsoenlijk huis, maar daar maar naar niet aan toekomt. Door drank, ketamine en zo. Haha!”

Met drie kruisjes achter zijn naam is Capps niet het voorbeeld van een jong talent dat wel even de wereld naar zijn hand komt zetten. “Ik ben beschermd opgevoed in een huishouden waarin voldoende middelen voorhanden waren om goed voorbereid aan je eigen carrière te werken.

Mijn vader was een behoorlijk geslaagd zakenman die me leerde het avontuur uit de weg te gaan. Toen het me niet lukte om na het middelbaar onderwijs en een mislukte studie een carrière als muzikant op te zetten, vond ik werk bij een leverancier van computerspullen in Waco. And there goes another five years.”

Uit een paar klinische zinnen valt op te tekenen dat de verhouding met senior alles behalve makkelijk is geweest. “Ik werk nog steeds bij die gast in Waco, al is het niet meer elke dag en ben ik opgeklommen naar een hogere positie waardoor ik mijn uren makkelijker kan regelen en mijn leven als muzikant langzamerhand kan vormgeven. Ik droom ervan om als fullprof te werken en eindelijk net als Kinky van mijn werkelijke liefde te kunnen rondkomen.”

Dat is met het onverwachte succes in Nederland een stuk dichterbij gekomen. “Hier beginnen we al clubs uit te verkopen in een land waar ik eigenlijk niet veel van had gehoord. Eigenlijk niks, als ik eerlijk ben.”

Foo Fighters

Het rauwe randje aan Garrett T. Capps’ muzikale stijl wordt veroorzaakt door zijn late muzikale bekering. “Ik liep als jonge gitarist en drummer - ik speel nog wel eens drums - zwaar beïnvloed door Foo Fighters en ook wel The Rolling Stones.” Hij speelt drums in de Stones-coverband Charlie Watts. “Ik ben pas veel later een zwak voor country en western style gaan ontwikkelen. Cruciaal daarbij is de invloed van Steve Earle geweest en nog weer later die van Warren Zevon. Dat zijn gasten die je leren je verhalen te vertellen. Goeie songschrijvers. En als ik nog een invloed mag noemen, dan kom ik uit bij krautrock.”

Pardon? Krautrock? “Yep. Van Duitsers kun je een hoop leren.”

Hij lacht er ondeugend bij. En zet maar weer eens een andere, buitenaardse zonnebril op.

Capps is een overrompelende combinatie van een gewone vent die mentaal gezien op zijn twintigste is blijven steken en een avonturier met het denkraam van een cartoonist. “Wat ik maak noem ik ook wel eens cosmic country. De mengeling van Jerry Jeff Walker en iemand van outer space. De mix van Sweetheart of the Rodeo van The Byrds met het ongecontroleerde geluid van iemand die het liefst verdwaalt. Snap je?”

Psychedelich

In die fantastische manier van associëren lijkt Garrett T. Capps veel weg te hebben van Norman Carl Odam (thans 71) ofwel The Legendary Stardust Cowboy, die in de jaren tachtig een tijd lang de muziekjournalisten in Nederland om zijn vingers wond. Met dit verschil dat Capps voortdurend zichzelf is en niet van acteren houdt. Hij heeft van zijn illustere voorganger gehoord, maar zegt hem niet persoonlijk te kennen.

Waar we The Legendary Stardust Cowboy achteraf kunnen archiveren als een gimmick, zal dat niet het lot zijn van Capps. Hij speelt inmiddels een flinke rol binnen een los-vast muzikaal collectief in San Antonio, namelijk Nasa Country. “In Nederland heb ik tot nu toe alleen gewerkt met een tamelijk klassiek begeleidingstrio, waarbij de lapsteel het ruimtelijk karakter van de muziek op In The Shadows (Again) moet benaderen. Verder kunnen we nog wat in de mix doen, maar eigenlijk wil ik verder de psychedelische hoek in op ons volgende album. Dat zijn we al aan het opnemen en ik denk dat begin 2019 op de markt te kunnen brengen. Justin Boyd van Nasa Country zal daarop nog meer geluidseffecten laten horen. Dat doet hij onder mee door mijn akoestische gitaar door zijn elektronische apparatuur te leiden. Zo krijg je ambient soundscapes die we ook live kunnen oproepen.”

Een voorproefje van deze muzikale richting is inmiddels sinds eind november in San Antonio op cd en cassette officieel ten doop gehouden onder de titel Justin Boyd’s In The Shadows: The Ambient Remixes.

Vizier

Ergens in zijn muzikantennatuur wordt Garrett T. Capps verscheurd tussen wat hem bindt aan Texas en haar ingebakken two-step cultuur enerzijds, en de wens om nieuwe muzikale  werelden te ontdekken en te verkennen anderzijds. Net zoals hij boven het ontbijt eigenlijk twee persoonlijkheden laat zien. Nu eens de joviale spreekwoordelijk-vrolijke Texaan die we uit de Amerikaanse film kennen (Head ’m up, Rawhide), dan weer de ingetogen denker, die maar een ding zeker weet: “We komen pas ergens als we nieuwe muzikale vormen ontwikkelen.” Of zoals hij zingt: Find somewhere else to dance.

Op In The Shadows (Again) prijken meerdere sleutelsongs, maar The Interstate 35 Waltz zegt eigenlijk alles over Capps. De omineuze openingsregels luiden: We're waltzing in Dallas/Where all disappears...Het is een biografietje in enkele minuten. Het stel dat in de bijbehorende videoclip danst, doet dat in schemerlicht. In the shadows again als het ware.

Hij grijnst: “Je gaat me vragen naar een partner in het leven? Een vaste is er op het moment niet, maar ik heb iemand in het vizier. Ik sta op een kruispunt van wegen, net als in mijn muzikale loopbaan.”

Op vrijdag 27 september 2019 staat Garrett T. Capps in onze Cloud Nine! Tickets & meer info vind je hier.