Brent Cobb: ''de zeepkist op en afgaan''
We leven in de cancel culture. Ex-president van de VS Barrack Obama heeft al gewezen op de gevaren. En nu is het singer-songwriter Brent Cobb die op zijn laatste album Keep 'Em on They Toes de zeepkist beklimt. Hij kent de risico’s. Elke Amerikaan ter linkerzijde in de countryhoek weet dat er een boycot boven het hoofd hangt door de meer conservatieve fans als je je uitspreekt zoals The Dixie Chicks ooit deden. Shut Up And Sing roept het publiek dan naar de artiest en verlangt louter entertainment. Cobb maakte er het gelijknamige liedje over, het scharnierpunt van zijn beste album tot nu toe. Het draait om melodie en melancholie, in een gortdroge productie van Brad Cook. Dat wordt geen uitsluiting maar juist méér fans, te beginnen door de gratis livestream op de Shelter From The Storm-Facebookpagina op donderdag 25 maart om 20:30.
Tekst door Robbert Tilli
Lage productie, hoge kwaliteit
Een hoge productie heeft Brent Cobb bepaald niet met slechts vier albums in 15 jaar. Toch is dat de schijn die bedriegt. Zijn debuut No Place Left To Leave dateert al van 2006. Maar de laatste vijf jaar kwamen er toch ineens drie albums bij. Die worden steeds beter. Providence Canyon uit 2018 was al heel goed, Keep 'Em on They Toes (2020) is beter, alhoewel daar op internet veel discussie over is geweest.
Even ontspannen als meeslepend
Over smaak valt niet te twisten? Juist wel. Dat is nou net het leuke ervan. Als je nog behoort tot het uitstervende dat echt houdt van het luisteren naar een album als een artistiek werkstuk dat in zijn geheel ondergaan moet worden, dan is dat laatste album qua sfeer in vergelijking met zijn drie voorgangers zo anders. De ambiance is op de tien goed bij elkaar passende tracks even ontspannen als meeslepend, een zeldzaamheid. De plaat duurt ook niet te lang. Met een speelduur van 36 minuten houdt-ie de spanning tot en met het einde toe vast. Tegelijkertijd is het voor luisteraars van losse nummers ook een goudmijn.
Veel van de sfeer is te danken aan de gortdroge productie die de plaat zo’n ‘onbespoten’ vroege jaren zeventig feel geeft. Een ander verschil is dat Brent Cobb nu over zijn kijk op de wereld zingt zonder direct een politieke plaat te maken, want dat zou wat veel gevraagd zijn voor veel liefhebbers van dit soort rootsmuziek. De man die op zijn vorige plaat nog hier en daar rockte zit nu meer op het countryspoor.
Bek dicht en zingen?
De grotere variatie is verruild voor meer eenheid, en producer Dave Cobb, Brents beroemde neef, voor Brad Cook (Waxahatchie, Bon Iver, Hiss Golden Messenger). Dat is de droogte van de ene woestijn tegen de andere. Een spaarzame benadering ligt bij beiden ten grondslag aan hun werk. Als luisteraar word je niet afgeleid door allerlei vaak zinloze muzikale details. Zo komen de teksten er ook veel beter uit
Cobb wil ons echt iets meegeven deze keer, maar wil er nu ook weer niet in doorslaan. Hij kent het principe van Shut Up and Sing. Vandaar ook een liedje met die titel. Op het gevaar af dat zijn publiek van hem eist dat hij gewoon zijn optreden doet zonder zijn mening op te dringen, geeft hij er toch aan toe. Hij is ervan overtuigd dat een singer-songwriter juist iets van zijn visie op de wereld in zijn werk moet stoppen.
Bekijk de video bij die song eens. Aan ons trekken oude journaalbeelden en jukeboxkaartjes voorbij van grote artiesten die hun mening durfden te geven. We zien bijvoorbeeld Bruce Springsteens overigens vaak verkeerd uitgelegde Born In The USA. Dan zie we een glimp van Aretha Franklins Respect en Creedence Clearwater Revivals Fortunate Son, een anti-Vietnam-oorlog-nummer. Het slotbeeld zegt veelbetekenend: ‘Thank you to all the heroes who couldn’t just shut up and sing.’
I was told not long ago that I can’t talk the way I do.
Singers shouldn’t share their current affairs or worldly views.
Sayin’ something off the wall just might bend folks outta shape.
Hard workin’ people spend their paychecks to show up and escape.
So put a plug in what you think.
Man, shut up and sing.
Einde van de wereld
We weten nu aan welke kant Cobb staat. Maar dat betekent niet dat hij geen oor heeft voor andere meningen. Zien we daarom in die video mondkapjes gedragen worden en ze tegelijkertijd als zwerfvuil rondfladderen? En gaat The World Is Ending over de coronapandemie? Nee, dat is louter toeval. Het is een nu pas opgenomen oud liedje uit 2011. Het gaat over het einde van de wereld in 2012 volgens een voorspelling van de Maya’s die er gelukkig naast zaten. Maar de kansen lijken weer te zijn toegenomen.
De eenheid bewaren
Cobb wil niet de hele tijd de milde activist uithangen. Het mag ook gewoon een beetje gezellig blijven. Met zijn vader Patrick heeft hij daartoe het nummer Soapbox geschreven. Het is oké om de zeepkist op te gaan om even je stem te verheffen maar je mag er ook weer afstappen. Er is evenveel te zeggen voor er samen uit te komen, en de rijen te sluiten. Die eenheid wordt bewaard met Nikki Lane op tweede stem.
I don’t preach no tricks, don’t talk politics.
I’m just a casual singer holding my stones and my sticks.
If I got a problem my job is pour my heart in a song.
Well, hot dog, your opinion is louder than mine.
You might wear out my nerves, but you ain’t changing my mind.
by, good God, let’s hop off the soap box and get along.
Levenslessen maar ook humor
Met zijn vrouw Layne heeft hij het titelnummer tevens de albumopener geschreven. Het is bedoeld als een levensmotto voor hun pasgeboren zoontje om altijd je hart te volgen en scherp te blijven. Net zo’n wijze levensles zit in de slottrack Little Stuff: ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.’
Dat klinkt allemaal heel serieus, doch Brent Cobb is niet zonder humor, getuige ook de track Sometimes I’m a Clown. Er mag af en toe best gelachen worden. De livestream aangeboden door het Storytellers presents zal hem van alle kanten laten zien. Check de livestream van Brent Cobb op de Shelter From The Storm-Facebookpagina op donderdag 25 maart 2021 vanaf 20:30 uur.
Benieuwd naar Brent Cobb's nieuwe album Keep 'Em on They Toes? Check hem via deze link.