Matthew Logan Vasquez: ''Een Texaan in Oslo''

Het was een zwaar jaar voor Matthew Logan Vasquez. Het gedwongen vertrek uit Texas en een ziek familielid trokken een zware wissel op hem. Hem leverde wel een geweldig nieuw album op: Light'n Up, want hoop is er altijd. 

Tekst door Sandy Abrahams (Popmagazine Heaven)

 

Matthew Logan Vasquez neemt zijn telefoon op met een juichkreet. Eindelijk schijnt de zon in Oslo, waar hij met zijn vrouw Marthe en zoon Thor woont. “Het is hier meestal zo donker, maar de zon is als een xtc-pil voor me. Ik ben zo blij.” Vorig jaar maart verhuisde het gezin van Austin, Texas naar Noorwegen. De reden was verdrietig: Marthe’s vader had Alzheimer. “Als je trouwt met een expat is de stilzwijgende afspraak dat je teruggaat als er iets ergs met de familie gebeurt. Eind 2017 waren we bij hen op bezoek en we zagen hoe snel mijn schoonvader ‘verdween’. We wisten meteen dat we bij hem moesten zijn.

Vertrekken uit Amerika was ontzettend moeilijk. We waren net klaar met het opknappen van ons huis dat heel idyllisch aan een rivier ligt. Ik had hard gewerkt en we waren zo toe aan een ontspannen, rustig jaar. In plaats daarvan regelden we binnen zes maanden een verhuizing. Dat zorgde voor heel veel stress. Mijn vrouw en zoon gingen een maand eerder weg dan ik en ik ben behoorlijk eenzaam geweest, maar ik heb toen wel de ep Texas Murder Ballads én de nieuwe plaat gemaakt.” Het ep’tje was bedoeld als teaser voor Light’n Up, het album dat in februari uitkomt. Een optimistische titel die de zwaarte van de nummers wat verlicht. De inhoud is namelijk nogal somber. “De songs gaan over het punt waar ik nu sta. Ik heb mezelf echt bij elkaar moeten rapen om door een moeilijke tijd heen te komen. Dat gevoel hoor je terug op het album. Ondanks alles ben ik toch blij dat ik hem maakte. Voor mij zijn platen een soort jaarboeken waar ik zo nu en dan in kijk. Ik vind het fijn dat ik dat nu ook met Light’n Up kan doen.”

Begrenzing
Stop Vasquez niet in een hokje want daar heeft hij een bloedhekel aan. Hij wil maken waar hij zin in heeft. Soms is dat stevige rock, andere keren kiest hij voor soul, americana of 70’s invloeden. Dat kan allemaal op hetzelfde album, zonder dat het klinkt als een rommelig allegaartje. “Ik vind het totaal niet interessant om me te houden aan een muziekstijl. Als ik schrijf wil ik geen begrenzing. Ik laat het gewoon gaan en ik ben gelukkig in de positie dat mensen het van me pikken, zij willen ook geen grenzen.”

Vasquez beschikt over een groot arbeidsethos. Als hij niet aan een soloalbum werkt dan is hij wel bezig met een muziekproject of schrijft hij nummers voor bevriende artiesten. “Wat moet ik anders doen? Mensen worden elke dag wakker, gaan naar hun werk van 9 tot 5 en werken keihard. Waarom zou ik dat niet doen met mijn creatieve beroep, wat geeft mij het recht om maar wat te luieren? Als ik iets leuk vind, dan wil ik daar ook al mijn tijd en aandacht aan besteden. Ik deed vorig jaar het Glorietta-project. Met een groep vrienden, waaronder David Ramirez en Noah Gundersen, zat ik een week in een huis met een studio waar we een heel album opnamen. Zoveel talent en zoveel mooie nummers. Ook al schreef ik de slechtste…Je hebt niet zo vaak zo’n diepe connectie met mensen. Dat was echt magisch, een van de mooiste ervaringen in mijn leven.”

Dit artikel is afkomstig van Popmagazine Heaven.  Meer Popmagazine Heaven? Kijk dan snel op de website: www.popmagazineheaven.nl