Ornette Coleman (1930-2015)

Portret van Emo Verkerk (1955)

1993, brons

De schilder en beeldhouwer Emo Verkerk maakt veel portretten van mensen die hij bewondert. Dat kunnen zijn eigen vrienden zijn, maar ook bekende politici, schrijvers, filosofen en componisten. Verkerk leest veel biografieën en als de hoofdpersoon hem ontroert, wordt deze onderwerp van een kunstwerk. Meestal is dat een schilderij. Zo maakte hij meerdere schilderijen van Frank Zappa. Ook Woodie Guthrie, Sjostakovitsj, Strawinsky, Mozart en Shakespeare schilderde hij. En nog heel veel anderen.

In een losse stijl en met frisse kleuren legt hij zijn onderwerp vast. Meer dan op de gelijkenis richt Verkerk zich op het oproepen van een sfeer die past bij de geportretteerde. Associaties en intuïtie spelen daarbij een rol. Het gaat hem niet om het realistisch naschilderen van de persoon, maar om het maken van een schilderij. Om het spel met verf, diepte, structuur en compositie. Om hoe je het uiteindelijke beeld waarneemt en ervaart.

Behalve schilderijen maakt Verkerk ook sculpturen, en gebruikt daarbij vaak gevonden voorwerpen. Intuïtief maakt hij daar een figuur van. Zo veranderen twee schelpen, een draad en een stukje hout bijvoorbeeld in een veldmuis. In het portret van Ornette Coleman is hij ook zo te werk gegaan. Een touw met anker gebruikt hij om het beeld van de jazzcomponist op te roepen. Net als Coleman zelf op gevoel improviserend. In de vorm van het anker herken je meteen de saxofoon waar Coleman op speelt. Het touw slingert als vanzelf in een vloeiende lijn tot een getekend portret. Meer is niet nodig. De ogen zijn gesloten en de muzikant is een met zijn instrument. Als je er naar kijkt kun je de muziek bijna horen.

Tekst: Marjolein Sponselee