Anastasia Kobekina

We gaven je, zoals we dat noemen, de sleutel van ons gebouw. Hoe ging je te werk toen we je vroegen een programma samen te stellen? 
‘TivoliVredenburg is als gebouw én organisatie enorm inspirerend. Ik wilde in zo veel mogelijk zalen spelen. We zijn tot drie gekomen: De Grote Zaal, de jazzclub [Cloud Nine] en de kamermuziekzaal [Hertz]. En ik wilde heel uiteenlopend programmeren, van oude muziek op historische instrumenten tot moderne muziek, van cello solo tot samen spelen met een groot orkest, en van uitbundige tango tot verstilde Bach.’ Lacht: ‘Ik ben niet zo goed in mezelf beperken.’  

Het valt inderdaad op dat je veel verschillende dingen doet. Maar er is ongetwijfeld een rode draad? 
‘Ik hoop het! Het zal vooral zijn dat ik mijn enthousiasme graag wil delen. Het leuke van deze tijd is dat je dat op je eigen manier kunt doen, heel vrij, zoals dat in de popmuziek gebruikelijk is. Ik kies composities waarvan ik vind dat ze bij elkaar passen, als een soort playlist. Zo heb ik ook mijn laatste album Venice gemaakt – ik vind het trouwens te gek dat ik dat integraal ga uitvoeren als finale van mijn residency in april. Ik hou ervan om mensen te overtuigen en enthousiast te krijgen die denken dat klassieke muziek voor een selecte groep luisteraars bedoeld is.’  

Tegelijk beweeg je je ook met groot gemak in de traditionele klassieke wereld. Is dat niet lastig? 
‘Nee hoor, goede muziek verbindt alles en iedereen. Jong en oud, arm en rijk, traditioneel en progressief. Ik speel graag Elgar met een groot orkest, maar ook de Bachsuites, heel geconcentreerd in mijn eentje.’  

Waar verheug je je het meest op?
‘Ja zeg, dat is geen vraag, natuurlijk kan ik niet kiezen. Hoewel, ik weet het al: ik verheug me erop om na mijn concerten door jullie gebouw te dwalen. Al die verschillende soorten muziek, op jullie website zag ik hoe divers jullie aanbod is. Dat wil ik meemaken!