Door Vera de Lange
Saxofonist Kika Sprangers was afgelopen twee jaar onze Artist in Residence. Ze sluit haar traject af met een bijzonder concert op 29 januari in onze Cloud Nine. Samen met haar Large Ensemble, bestaande uit 12 personen, en lichtontwerper Sander Hagelaar maakt ze van het einde een nieuw begin. Ze presenteert haar nieuwe programma ‘(On)eindigheid’. Het NRC beschreef haar muziek eerder als jazzpoëzie.
Wat kunnen we verwachten van het concert op 29 januari?
Op mijn debuutalbum van 2019 speelde ik met mijn Large Ensemble. Dat ensemble komt nu in een iets andere samenstelling en met andere musici terug. Ik vind hun heel inspirerend hoe ze op het podium staan en wat voor support ze mij geven.
Wat bezoekers kunnen verwachten is een heel nieuw programma. Het is het liedje, ‘Mind’s Eye’, in een nieuw jasje gestoken, maar ik heb ook een uur aan nieuw materiaal geschreven. Ik werk samen met lichtontwerper Sander Hagelaar die bezig is met een installatie waar wij voor kunnen spelen. Het programma heet ‘(On)eindigheid’, daar wil ik het over hebben met mensen, door middel van muziek.
Ik hoop dat mensen zich willen laten verrassen en nodig ze uit om te komen 29 januari.
Vertel ons over je periode als Artist in Residence, heeft het je geholpen? Wat waren je doelen en je uitdagingen?
Ja, zeker! Het is heel moeilijk om te beschrijven wat het betekent om zo’n carte blanche te krijgen. Het vertrouwen in mij als maker en de vrijheid om te experimenteren heeft mij geholpen. Ik vind dat de beste manier van leren is om jezelf in het diepe te gooien, waardoor je nieuwe kansen creëert en muziek mag maken met en voor anderen.
Naast het spelen met inspirerende musici die ik heel hoog heb zitten, heb ik veel geleerd van de lessen die ik kon volgen. Zo heb ik veel geleerd over dirigeren, compositielessen kunnen volgen en natuurlijk mijn saxofoonspel verder ontwikkeld. Het is heel waardevol om middenin een traject lessen te volgen die nauw daarbij aansluiten. Als ik bijvoorbeeld ging schrijven voor strijkers, dan ging ik naar Rob Horsting om te leren over strijkarrangementen.
Een album maken is het allermooiste wat er is, maar het is dan net alsof je van een hoge klif afspringt.
Als muzikant en componist is er zo veel te doen en zo veel te leren. Ik ben iemand die alles leuk vind en daardoor is het moeilijk om door de bomen het bos te zien. De afgelopen jaren hebben mij geholpen concrete stappen te zetten in mijn ontwikkeling.
Na mijn afstudeerproject in TivoliVredenburg kwam ik een een soort achtbaan terecht. Ik mocht mee met waanzinnige tours, onder andere de Young Vip tour, en had mijn debuut met mijn Large Ensemble. De residency dwong mij in positieve zin om na te denken over de lange termijn. Ik had als doel gesteld alles naar een hoger niveau te tillen. Ik dacht na over concrete vervolgstappen, hoe ik mij wilde ontwikkelen als maker en wat ik wil brengen als muzikant. Het was een enorm doel, maar ik heb het wel bereikt.
De grootste uitdaging die ik tegenkwam afgelopen jaar was het uitbrengen van mijn nieuwe album ‘Mind’s Eye’. Een album maken is het allermooiste wat er is, maar het is dan net alsof je van een hoge klif afspringt. Schrijven is zo persoonlijk en het is een uitdaging om dat tot leven te brengen. Je komt jezelf als maker tegen onderweg, dat hoort erbij, maar ik kan het alleen doen met volle overgave. Het is een uitdaging om de balans te vinden tussen volle overgave en de rust te vinden en te vertrouwen op mijzelf als maker.