Na het concert van Moss in Ronda is de nacht jong en de energie nog lang niet op. Daarom loop je na het concert onze Ronda uit en pak je de roltrap naar de after op zeshoog, waar DJ's Vera & Aad uitpakken met de beste indie en alternative. Helemaal gratis! Klik hier voor meer informatie.

Moss viert het tienjarig bestaan van hun succesplaat Never Be Scared / Don't Be A Hero met het integraal spelen van die plaat!

Onze huis-dj St. Paul over wat deze plaat voor hem betekende en betekent
''2009. Dat klinkt best dichtbij. Oké, gitaren hebben het nog weer wat moeilijker. En hip hop blijkt de nieuwe bruiloftsmuziek. Maar de revolutie is een maatschappelijke, geen muzikale. We kijken nog steeds uit naar de nieuwe Tame Impala en staan straks gewoon weer vooraan bij Vampire Weekend. Met vlag en wimpel slagen we één voor één voor die "ten years after" challenge op social media. Vooruit, geen broekriem meer (wel witte sokken), maar de plaat van Moss nog steeds in het hart en op de tong.

Toen het tweede album van Moss uitkwam was ik vooral onder de indruk van de ch-ch-changes in geluid. In liedjes. In attitude ook. Het zelfvertrouwen om dat aan te durven! Never be scared. Het deed me denken aan twee andere metarphoses in datzelfde jaar. Die van Jack Penate en Paolo Nutini. Ander soort artiesten, zelfde gedaantewisseling ten opzichte van het debuut. Niet als een clown met een nieuw pak. Maar als een beest en haar schutkleur. Natuurkrachten. Overleven. Maar don’t be a hero. In datzelfde nieuwe geluid hoorde ik nog steeds de zorgvuldige aandacht voor het ongewisse. Het onzekere. Twijfel werd ook hier weer gegoten in liedjes die alles zeiden over ons leven op dat moment, om maar weer eens met Brexiteer Morrissey te spreken.

Down but not out. Ook op laatste benen kan er nog prima gedanst worden. I Like The Chemistry. Of Angry Young Man. Wat heb ik ze stukgedraaid. In de vensterbank. Op de dansvloer. Rotown! Doornroosje! Tivoli! Niet alleen de immer zoekende in mij is dankbaar voor deze plaat, maar ook de beroepsliefhebber. Weet je nog? I Aplogise (Dear Simon) op de radio, in de club of live op het podium? Stilstaan was toch geen optie? Ja, stilstaan bij je relatie, de gezamenlijke toekomstplannen, how did I get here? Maar je lichaam was al in beweging. Op het ritme van Simon. Het ritme van de Talking Heads. Het ritme van Vampire Weekend. Het ritme van muziek die tijdloos is.

The scenery won’t change you zingt Marien terwijl ik Spotify wegklik en mijn witte sokken tot onder de knieën optrek. Klaar voor een nieuwe dag.'' - St. Paul