De vier jaargetijden van Antonio Vivaldi zijn zo bekend dat we vaak vergeten hoe vernieuwend deze concerten in de vroege achttiende eeuw waren. Wie luistert met de oren van iemand uit de barok valt van de ene verbazing in de andere. Zeker als Accademia Bizantina, het gezelschap dat muziek maakt ‘als een groot strijkkwartet’, de seizoenen uitvoert.

Filmmuziek
Eigenlijk is De Vier jaargetijden een soort filmmuziek avant la lettre. Vivaldi weet met verrassende instrumentcombinaties, effecten en van-de-hak-op-de-takwendingen een pakkend verhaal te vertellen van beeldende kwaliteit. Je hoort krakend ijs, een knapperend haardvuur of een stevige zomerstorm.

L’Estro Armonico
Ook in eerdere werken wist Vivaldi de Italiaanse spirit zo in noten te vangen dat Johann Sebastian Bach er graag een voorbeeld aan nam. Zo werd het soloconcert steeds populairder dankzij Vivaldi’s L’Estro Armonico. De in 1711 in Amsterdam gepubliceerde bundel bevat stormachtige vioolconcerten met soms twee of zelfs vier violen. Dat laatste concert werd later bij Bach een concert voor vier klavecimbels.

Accademia Bizantina
Het in 1983 opgerichte Accademia Bizantina voegt peper toe aan de uitvoeringen van de Italiaanse barokmuziek. De musici namen het idee van grote contrasten en snel wisselende emoties in de barokmuziek serieus en waakten ervoor dat ieder instrument duidelijk zijn eigen rol had. Het resultaat is nog altijd overrompelend.