Een strijkkwartet met de zeggingskracht van een symfonie
Met zijn Strijkkwartet opus 74 brak Beethoven met zijn gewoonte in kwartetten in setjes van drie of zes te schrijven. Voor een componist met een hoofd dat permanent overliep van de ideeën geen eenvoudige opgave, en dus gaf Beethoven bij wijze van compensatie zijn ‘Harfen Quartett’ de omvang en zeggingskracht van een complete symfonie. De bijnaam dankt het aan de felle tokkelgeluiden (pizzicati) in het allegro, dat doet denken aan een harpist die zich niet wil laten ondersneeuwen door zijn medespelers.

Een kwartet voor ‘connaisseurs’
Bijna elk strijkkwartet van Beethoven heeft een bijpassende anekdote. De componist was buitengewoon ingenomen met zijn strijkkwartet in f (opus 95). Hij had er maar liefst zes jaar aan gewerkt en gaf het daarom misschien de toevoeging ‘Quartetto Serioso’ mee. Hij sloot niet helemaal uit dat verwende of luie luisteraars de kwaliteiten van het werk niet direct zouden opmerken. Vandaar dat hij een vriend schreef: ‘Het kwartet is geschreven voor een kleine kring van connaisseurs en zal nooit in het openbaar worden uitgevoerd.’ Gelukkig denkt het Quatuor Danel daar anders over. Het is het kortste en misschien wel meest ‘geconcentreerde’ strijkkwartet dat Beethoven schreef. Het concert wordt in stijl afgesloten met het strijkkwartet opus 127, dat wordt gekenmerkt door een bezonken, krachtige melancholie in de eerste drie delen en een vrolijke finale.