Gustav Mahler zelf vond zijn Zesde Symfonie moeilijk te dirigeren. Het werk moest rijpen in de oren van dirigenten, orkesten en luisteraars, vooral vanwege de omvang en de tragiek. Tachtig minuten lang doemen angst en twijfel op. Maar de meester van het contrast laat ook koeienbellen luiden in een Alpendal en een xylofoon in een spookachtig scherzo. Het Andante is mild en landelijk en citeert uit Mahlers Kindertotenlieder. In het lange laatste deel slaat het noodlot onbarmhartig toe.