Een aangrijpend, groots koorwerk dat veel vaker in de concertzaal zou mogen klinken, menen het Nederlands Kamerkoor en dirigent Peter Dijkstra. Zij breken een lans voor Vigilia uit 1971 van de Finse componist Einojuhani Rautavaara. Volgens kenners niet minder dan de eigentijdse tegenhanger van Rachmaninovs Vespers.

Aangrijpende aardsheid
De Fin Einojuhani Rautavaara (1928-2016) greep in zijn spiritueel getinte composities terug op eeuwenoude muziektradities zoals het Gregoriaans. Zijn toegankelijke muziek heeft een aangrijpende aardsheid en grote beeldende kracht. In Vigilia (‘nachtwake’) volgt Rautavaara de traditie van vespers en metten uit de orthodoxe en katholieke kerk. Het werk is opgedragen aan Johannes de Doper.

Hemels donderende koorklanken
Vigilia is een van Rautavaara’s persoonlijkste werken. Als kind bezocht hij een orthodox klooster aan het Russische Ladogameer. Een bezoek dat grote indruk maakte. ‘De klokken begonnen te luiden, lage knallen en hoger, schril gerinkel: de wereld was gevuld met geluiden en kleuren,’ zei hij daarover. In zijn Vigilia herschept hij deze prille klankervaring in een koorwerk vol onheilspellend gefluister, bezwerende stemmen en donderende koorklanken.