In avontuurlijkheid doen Amsterdam Sinfonietta en contrabassist Rick Stotijn beslist niet voor elkaar onder. Samen construeren ze in dit sfeervolle zondagmiddagprogramma een verhaal over goed en kwaad, wanhoop en verlossing. Een glorieuze rol is weggelegd voor Stotijns contrabas. Dan blijkt de stap van Vivaldi naar Pärt ineens best klein.

Reddingslijn
Amsterdam Sinfonietta stelde een programma samen met werken die op een intrigerende manier in elkaar grijpen. De lichtheid van het bestaan is vertegenwoordigd met Vivaldi en Westhoff. Recht daartegenover staat een bewogen contrabasconcert van de Amerikaanse Mazzoli die met Dark with Excessive Bright verwijst naar Miltons Paradise Lost. Over haar zei Time Out New York: ‘Brooklyn’s post-millennial Mozart.’ Honeggers Tweede symfonie fungeert, na een duister begin, als een reddingslijn vol optimisme. Troost biedt ook Vasks Lonely Angel.

Boegbeeld
Rick Stotijn is het Nederlandse boegbeeld van de contrabas. Voor hem vormt het instrument een onuitputtelijke bron van mogelijkheden. Elke partituur benadert hij met evenveel ondernemingszin. Dat doet hij ook met zijn Stockholm Syndrome Ensemble, dat doodleuk Purcell en Dylan en Messiaen en Radiohead met elkaar combineert.